Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Και μετά σκοτάδι.

ΚΑΝΕΝΑΣ.
Το μόνο που ήμαστε είναι κανένας.
Δεν ήμαστε τίποτα.
Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή...
Εικόνες. Πολλές εικόνες.

Και μετά σκοτάδι...


Κανένας τους δεν έχει απομείνει.
Όλοι διαλύθηκαν εχθροί και φίλοι.
Είμαι μόνος.
Όλα χάθηκαν σε μια στιγμή,στην στιγμή που νόμιζα ότι είχα τα πάντα.
Δεν ήμαστε τίποτα.
Δεν είμαι τίποτα.
''Το μόνο που ήμαστε είναι σκόνη στον αέρα.'' όπως λένε και οι Κansas.
Είμαι ένας μπροστά σε τόσους δισεκατομμύρια ανθρώπους..
Γιατί να είμαι ξεχωριστός;
Γιατί εγώ;
Όλοι φύγανε!
Με άφησαν να περιμένω,
να περιμένω μια αιωνιότητα,
να περιμένω να γυρίσει το ρολόι ανάποδα
και ο χρόνος να κυλίσει πίσω.

Και μετά σκοτάδι...


Πίσω και πάλι πίσω.
Στέκομαι εκεί.
« Γύρισα.» φωνάζω αλλά μόνο εγώ ακούω την φωνή μου.
Την φωνή μου;
Είναι αλήθεια η φωνή μου;
Τι τραγικό; Τι ειρωνικό που ακούγετε!
Είχα καιρό να την ακούσω,να μιλήσω σε κάποιον.
Έπαψα να την αναγνωρίζω.
Δεν απέμεινε κανείς.
Μήπως άργησα;
που πήγαν όλοι;
Ακόμα και ο ήλιος χάνετε από μπροστά μου.
Έπαψα να ακούω,
να πιάνω,
να μυρίζω,
να νιώθω,
να βλέπω.

Και μετά σκοτάδι...




Το ρολόι ούτε ορίζει, ούτε ελέγχει τον χρόνο.
Και δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ.
Ο χρόνος είναι ένα από τα ισχυρότερα πράγματα που δεν θα μπορέσει ποτέ ο άνθρωπος να ελέγξει.
Για αυτό ζήσε την στιγμή,
πριν ο χρόνος τρέξει
και μαζί του χαθούν 
τα πάντα.






Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Κάτω από τις ανθισμένες αμυγδαλιές.

Ο Ανοιξιάτικος αγέρας φυσούσε απαλά τα μακρυά μαλλιά σου,
ανέμιζαν και γέμιζε ο τόπος.
Καθώς καθόμασταν κάτω από τις ανθισμένες πλέον αμυγδαλιές,
σου έπιανα το χέρι και κάναμε όνειρα για το καλοκαιράκι που πλησίαζε.
Κοιτούσες τα λουλούδια που τόσο αγαπούσες και συνάμα φοβόσουν να  πληγώσεις.
«Προσοχή θα το πατήσεις.» μου ψιθύριζες συχνά.
Η άνοιξη μύριζε με κάθε ευκαιρία.
Η φύση είχε ξυπνήσει και μας το έδειχνε κάθε λεπτό.
Τα λουλούδια χαρούμενα άνθιζαν, όχι για κανένα τραγικό λόγο, απλά για να ομορφύνουν αυτόν τον γκρίζο κόσμο που ζούμε.
Τα χελιδόνια πετούσαν και πάλι ελεύθερα,
ενώ ο ήλιος μας χαιρετούσε από ψηλά.
Κάτω από τις ανθισμένες αμυγδαλιές, ζούσαμε τις ποιο ζεστές μας στιγμές.
Όλη η φύση ζωντανή, γεμάτη χρώμα ξύπνησε απλά για να μας περιεργάζεται.
Μας αγαπούσε, όσο σε αγαπούσα και εγώ.
Σου πήγαινε η Άνοιξη,σε έκανε να λάμπεις.
Ήσουν τόσο όμορφη σαν τα ανθισμένα λουλούδια που σου άρεσε να προσεχείς
και να τα μυρίζεις.
« Αυτό για σένα.»
Κάθε μέρα σου έφερνα και από ένα διαφορετικό,
την μια κόκκινο,
την άλλη κίτρινο,
ροζ,
μοβ,
υπήρχε μια ποικιλοχρωμία,
μα κρατούσα το αγαπημένο σου για έκπληξη.
Οι κάτασπρες αμυγδαλιές σε τρέλεναν,σε έκαναν τόσο χαρούμενη.
Τις μύριζες και μου ψιθύριζες ευχαριστώ καθώς σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου.
Σου πήγαινε η Άνοιξη, άφηνες πίσω τις ψυχρές αναμνήσεις του χειμώνα και ηλπιζες για κάτι διαφορετικό, κάτι χαρούμενο.
Με το γαλάζιο σου φουστάνι
έτρεχες και κυλιόσουν κάτω από τον λαμπερότερο ήλιο,τον ήλιο της Άνοιξης(που τόσο αγαπούσες).
Μόνο να ήξερες...
Πόσο σου πήγαινε η Άνοιξη.






Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Μοναξιά(Just scream I'M ALONE)

Η μοναξιά είναι ανυπόφορη, είναι αφύσικο να μην υπάρχει.
Είναι ο καθρέφτης της ψυχής, ότι νιώθεις το βλέπεις. Είναι ένα χάσμα που δεν κλείνει εύκολα.
Μόνο η αγάπη και η φιλία μπορούν να το γεμίσουν.
Αλλά που μπορείς να συναντήσεις πλέον πραγματική φιλία;
Πολλοί θεωρούν κάποιον συνάδελφο φίλο τους η πλησιάζουν κάποιον για το χρήμα,
αλλά η σχέση τους βασίζεται μόνο στο « πάρε δώσε»,it is only an illusion.
Και πάλι θα νιώθεις μόνος, όταν πέφτει η νύχτα σαν πέτρα στο άδειο σου κρεβάτι.
Και πάλι θα νιώθεις μόνος, ακόμα και όταν το δωμάτιο είναι γεμάτο.
Ουρλιάζεις...
Ουρλιάζεις όπως δεν ούρλιαξες ποτέ.
Ουρλιάζεις με όλη σου την δύναμη μα κανείς δεν σ'ακούει.
Είσαι μόνος.
Νιώθεις μόνος.
Ζεις μόνος.
Όσους και εάν έχεις γύρω σου θα είσαι μόνος σου.
Όπου και να πας θα σε ακολουθεί,
όσο και να τρέχεις θα σε κυνηγάει, έτσι είναι η μοναξιά.
Για να ξεφύγεις θα πρέπει να νιώσεις,
να τους νιώσεις,
να τους ακούσεις,
να τους αγαπήσεις και να σε αγαπήσουν.
Μόνον τότε θα γεμίσεις την άδεια σου ψυχή
και όταν κοιτάξεις στον καθρέφτη,θα δεις όλα αυτά που αποζητούσες μια ζωή.
Αγάπη, φιλία,συντροφιά, μοναδικότητα.
If you ask you will never learn,
if you know you have only to believe.


                                                                                       

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Στο Σοκάκι της Αλμύρας

Θα σε περιμένω.
Μην βάλεις ρούχα φανταχτερά,
έλα έτσι όπως σε γνώρισα .
Βάλε το ποιο περιπαιχτικό σου χαμόγελο,
φόρα και την καλοσύνη σου,
ενώ μην ξεχάσεις να βάλεις και τα ποιο χαρούμενα σου μάτια,
έτσι όπως σε γνώρισα,
έτσι έλα.
Έλα...
Έλα να με συναντήσεις
στο σοκάκι της αλμύρας,
εκεί που μάθαμε να ζούμε,
εκεί που αγαπηθήκαμε,
εκεί που οι αναμνήσεις θα μείνουν για πάντα χαραγμένες,
εκεί που οι στιγμές θα χοροπηδάνε στο ρυθμό από το πρώτο μας χορό.
Ένα αργό, ατελείωτο, αισθησιακό βαλς μέσα στην βροχερή νύχτα.
Μην αργήσεις.
Ο χρόνος τρέχει...
Τρέχει και αφήνει πίσω του στιγμές.
Έλα...
Έλα γρήγορα.
Να ζήσουμε την στιγμή,
πριν ξεθωριάσει
στο μαύρο πέπλο του φεγγαριού
και εξαφανιστεί
σαν τον καπνό
από το τελευταίο τσιγάρο,που μόλις έσβησα.
Έλα...
Μέχρι να τελειώσω το τσιγάρο
θα σε έχω ήδη δίπλα μου
στην αγκαλιά μου



Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

'περιπλάνηση

Η κλεψύδρα γύρισε...

Ο χρόνος άρχισε να κυλά ξανά,
σταμάτησε να πηγαίνει πίσω και να μαζεύει
τα αποκαΐδια
που άφησε το σκοτάδι
στο πέρασμα του...

Όρισε νέο προορισμό
την
"περιπλάνηση".



Η κλεψύδρα γύρισε ο χρόνος κυλά αντίστροφα και για τους δυο.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

"Στο σκοτάδι της μεσημεριάτικης πανσέληνου"


Το άδειο μου βλέμμα
περιπλανιόταν μόνο του
στο σκοτάδι της μεσημεριάτικης
πανσέληνου
πλατσουρίζοντας
και
χορεύοντας
με τον ρυθμό
που έσταζε η βροχή
στις επίχρυσες στέγες
της αγάπης.

Άδειο, μόνο του
σαν τον θανατοποινίτη
της θάλασσας
σε αποζητούσε
κάτω από κάθε τριαντάφυλλο
του κάλπικου
βυθού

Και που χάνεται, που βρίσκεται
ανάμεσα
στον καπνό του γυμνού φεγγαριού
στέκεται
με κομμένη την ελπίδα
στα δυο
περιμένοντας άπλα
ένα μαργαριταρένιο
χαμόγελο σου
κάτω από τους βράχους
της ελπίδας.

15 Αύγουστος! Πανσέληνος αγάπης... 

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Κρεμασμένες αναμνήσεις!

  • Ένα όνομα.
  • Εκατοντάδες πρόσωπα..
  • Εκατομμύρια αναμνήσεις...



Κοιτώντας τα σμαραγδένια σου μάτια,
βλέπω εμένα.
Ήμαστε μαζί, ζούμε, παίζουμε, γελάμε
συνέχεια˙ στην άκρη της ελπίδας.

Ακούγοντας την χρυσή σου φωνή,
ακούω εμένα.
Ήμαστε μαζί, χορεύουμε, ηχογραφούμε, τραγουδάμε
συνέχεια˙ στο τέλος της βροχής.

Αγγίζοντας το σιροπιαστό σου χέρι,
αισθάνομαι εμένα.
Ήμαστε μαζί, χαράζουμε, γράφουμε, ζωγραφίζουμε
συνέχεια˙ στην μύτη του τσίγκινου αστεριού.

Φιλώντας τα ανθισμένα χείλη σου,
γεύομαι εμένα.
Ήμαστε μαζί, συζητάμε, φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε
συνέχεια˙ στο χείλος του ανέμου.

Χαϊδεύοντας τα κοχυλένια σου μαλλιά,
αγγίζω εμένα.
Ήμαστε μαζί, μυρίζουμε, γευόμαστε, αισθανόμαστε
συνέχεια˙ στην ιδέα του καλοκαιριού.

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Μουχλιασμένη βόλτα.

Περπατούσαμε δίπλα, δίπλα σαν δυο ξένοι.
Η αμηχανία της βόλτας μεγάλωνε την σιωπή.
Το βλέμμα σου περιπλανιόταν στα στριφογυριστά βλέμματα των περαστικών,μην ξέροντας τι να πει.
Τα δέντρα μας χλεύαζαν από ψηλά, μας έκαναν να νιώθουμε τόσο μικροί και άγνωστοι.
Δειλά, δειλά κάναμε το ένα βήμα μετά το άλλο ενώ οι σκιές μας τρέχανε στον πλατινένιο δρόμο της μοναξιάς.
Ήμασταν "μαζί" αλλά νιώθαμε τόσο ξένοι.
Μόνο οι αναμνήσεις κολυμπούσαν στο μυαλό μου και άκουγαν το τραγούδι της καρδιάς σου.
Και πάλι πίσω.
Τέλος.
Μια τελεία.
Τα μάτια κλείνουν καθώς φτάναμε στο σπίτι.
Τα παράθυρα και τα μπαλκόνια είχαν αγανακτήσει να μας βλέπουν.
Κάθε μέρα να κάνουμε το ίδιο και το ίδιο, να ακολουθούμε την ίδια διαδρομή βήμα βήμα.
Να επαναλαμβάνουμε κάθε μέρα αυτήν την βόλτα στον μουχλιασμένο κόσμο, έναν κόσμο που δεν είχε καμία σχέση με τον δικό μας.
Διέφερε.
Ήταν δικός μας και ξεχώριζε.
Στριφογυριστός και παιχνιδιάρης με την γλυκιά, πηδηχτή του φωνή,την φωνή του μαργαριταριού.






Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Θυμήσου να αγαπάς, όχι μόνο να προστατεύεις.

Με είχες ανεβάσει ψηλά, πολύ ψηλά.
Ήθελες να με προστατέψεις, έλεγες.
Με έβαλες στο ψηλό ντουλάπι σου να με φιλάς μαζί με τα αγαπημένα σου πράγματα,
ένα μικρο κοχύλι,
ένα ποίημα σου,
ένα παλιό κλειδί,
ένα μολύβι με ένα ραβασάκι,
μια σπασμένη κούκλα,
μια ζωγραφιά,
εμένα και ένα κουτάκι γεμάτο αναμνήσεις.
Μπορεί να φαίνονταν ασήμαντα αυτά στον καθένα αλλά για σένα είχαν αξία.
Ήταν ότι σου είχε μείνει από την παιδική σου ηλικία
με τους έρωτες,
την φαντασία,
τα παιχνίδια,
την ανεμελιά,
το γέλιο.
Ώσπου μια μέρα όλα αλλάξαν, έκλεισες το ντουλάπι και μας ξέχασες.
Μας άφησες εκεί μέσα,να σκουργιάσουμε.
Δεν ξανά ΄νοιξες ποτέ το ντουλάπι
έμεινε για πάντα κλειστό.
μας ξέχασες μες το σκοτάδι για πάντα..
Το να προστατεύεις "κάτι" δεν σημαίνει πάντα να μην το "χρησιμοποιείς"