Ρατσισμός

Γιατί μας φοβίζει το διαφορετικό;
Γιατί φερόμαστε σαν ζώα σε διάφορες καταστάσεις;
Αντιδρούμε όταν βλέπουμε δυο κορίτσια η δυο αγόρια να διατηρούν σχέση.
Φοβούμαστε να πλησιάσουμε κάποιον ξένο.
Κοροϊδεύουμε κάποιον για το αν περπατάει κουτσά η σχολιάζουμε την ιδιαιτερότητα κάποιου.
Χλευάζουμε κάποιον που έχει υποστεί κάποια παραμόρφωση.
Και όλα αυτά γιατί;
Εεε;
Το έχεις σκεφτεί;
Με ποιο κριτήριο κρίνουμε τους ανθρώπους;
Τι μας πειράζουν οι σεξουαλικές τους επιθυμίες;
Τι διαφορά μπορεί ν παίζει το χρώμα, η θρησκεία ή η πολιτικές απόψεις στον άνθρωπο;
Γνωρίζουμε τι έπαθε " εκείνος"  και έμεινε ανάπηρος,η παραμορφώθηκε;
Γνωρίζουμε τι έκανε για να αξίζει τέτοια αντιμετώπιση;
Και ρωτάω τι μας πειράζει;
Αν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος, ετερόφυλος,στρέιτ,μπάι,ανσεξουαλ,αν έχει άσπρο, μαύρο, κίτρινο χρώμα
αν περπατάει στραβά η και καθόλου;
Τι και αν είναι σε καροτσάκι η αν δεν μπορεί να ορθώσει μια λέξη σωστά,αν έχει εγκαύματα και σημάδια ή απλά αν είναι από άλλη χώρα,
αν είναι απλά ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ;
Τότε εσύ που αντιδράς είσαι χειρότερος γιατί δεν βλέπεις την ουσία αλλά μόνο την επιφάνεια. Δεν βλέπεις ότι και αυτοί είναι άνθρωποι που αγωνίζονται για να ζήσουν για μια καλύτερη θέση στην κοινωνία για μια ισοτιμία,για ένα καλύτερο αύριο.

Απλά κοίταξε τους στα μάτια και θα δεις ότι δεν δεν διαφέρετε. Είστε και οι δυο άνθρωποι.

Κανείς δεν είναι λιγότερο άνθρωπος από σένα.

Μάλιστα είναι πολύ καλύτεροι γιατί έχω ζήσει και έχω γνωρίσει διαφορετικούς ανθρώπους χάρη στην μοναδική ευκαιρία του προγράμματος Commenius. Ένα πρόγραμμα που θα το ευγνωμονώ για πάντα.

Γιατί μου χάρισε τεράστιες εμπειρίες, καινούργιους φίλους και μια καινούργια οικογένεια να με περιμένει σε άλλες χώρες.

Και όσο και να το γελάς άκου και αυτό.

Μπορεί να μην γνωριζόμασταν,να μην είχαμε προηγούμενα μεταξύ μας αλλά τους νιώσαμε και μας ένιωσαν.

Ενδιαφέρθηκαν να ρωτήσουν αν ήμαστε καλά και προσφέρθηκαν να μας δώσουν το χέρι τους να σηκωθούμε.

Και όλα αυτά ποιοι;

Άνθρωποι που είχαμε γνωρίσει μόλις χθες.

Άνθρωποι σαν και εμάς.

Άνθρωποι που γίνανε οι δεύτερη οικογένεια μας.

Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μα ταυτόχρονα και τόσο ίδιοι.

Η ατέλεια του σχεδίου

Μου είχες ζητήσει να μην σ΄αφήσω ποτέ,
να είμαι δίπλα σου ότι και αν γίνει,
να σου κρατάω το χέρι σφιχτά και να σε στηρίζω.
Mου είπες τι να κάνω όταν θα είσαι χαρούμενη,
και ακομα τι να μην κάνω όταν είσαι θλιμμένη.
Ακομα μου είπες τι να κάνω για να λάμψει το χαμόγελο σου και
τι να κάνω για να μην δω το δάκρυ σου.
Είχες φροντίσει για όλα ή μάλλον έτσι νομίζαμε.
Δεν μου είχες πει τι να κάνω,
όταν εσύ φύγεις,
όταν πεις εσύ πρώτη πεις το αντίο.
Τότε τι; Τι να κάνω;

Να αναρωτηθώ;
« Τι έκανα λάθος; »

Να περιμένω;

«Για πόσο;»

Να σε αφήσω ήσυχη;

« Ούτε ένα γεια;»

Είδες;

Υπήρχε μια ατέλεια στο σχέδιο σου.

Άφησες μια εκκρεμότητα.

Δεν το είχες φροντίσει,ή μήπως δεν το είχες προβλέψει;

Πίστευες θα μείνεις για πάντα εδώ;

Ήταν λάθος. Ένα αστείο που δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί.

Πίστευα ότι ο κόσμος ήταν άδικος, ότι εσύ ήσουν άδικη,

αλλά έκανα λάθος.

Εγώ έσφαλα από την πρώτη στιγμή,

που δεν είπα όλα αυτά που ένιωθα.

Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Πάντα ήμουν.

φίλε μου

έναν άνθρωπο δεν πρόκειται  να τον κατανοήσεις ποτέ.
όπως επίσης δεν πρόκειται να βρεις κάποιον ίδιο με σένα.
θα ζοριστείς μα θα βρεις κάποιον που θα ταιριάζετε.
θα βρεις κάποιον που δεν θα σας ενώνουν οι ομοιότητες αλλά οι διαφορές σας.
θα βρεις κάποιον  που με το χαμόγελο του θα σου παίρνει τον πόνο.
αυτόν τον άνθρωπο μπορείς να τον λες φίλο.
θα είναι εκεί κάθε ώρα μαζί σου και στα εύκολα και στα ζόρικα.
και εκεί στον σταθμό της φιλίας θα βρεις αυτόν που αξίζει.
θα αλλάξεις πολλούς σταθμούς.
αλλά ένας μόνο θα σου κινήσει το ενδιαφέρον.
ο φίλος σου.
θα είναι πραγματικός.
με στην ομίχλη του σκοταδιού θα έρχεται μόνο και μόνο γιατί θα είσαι χάλια.
και όσο μακρυά και εάν είναι εσύ θα τον νιώθεις διπλά σου.
γιατί απλά σε νιώθει δικό του.

Μεγαλώνοντας

μεγαλώνοντας μαθαίνεις.
αλλά τι ακριβώς είναι αυτό που μαθαίνεις;

εξισώσεις, αρχικοί ή μήπως νόμοι;
όχι μαθαίνεις την ζωή.
μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις κινδύνους που παλιότερα θα το έβαζες στα πόδια.
μαθαίνεις να χειρίζεσαι καταστάσεις και ωριμάζεις.
από παιδί γίνεσαι έφηβος και από κει ενήλικας.
δεν είσαι ποια παιδί, συνεπώς δεν είσαι ποια το θύμα.
και ξέρεις πλέον ότι πολλές φορές τα πράγματα
δεν γίνονται όπως τα σχεδιάζεις.

προσπαθείς μα αποτυγχάνεις.

αλλά πλέον δεν το βάζεις κάτω.

γιατί ελπίζεις και στοχεύεις.

και όπως λένε όταν θέλεις κάτι γίνεται.

ή καλύτερα ευχόσουν κάτι και θα γίνει.

Μαραμένα πέταλα

Χάος υπάρχει

υπάρχει παντού

σαν την φωτιά που καίει

καίει και ο πόνος

καίει και η μοναξιά

η μοναξιά αυτού

αυτού σ'αυτόν

τον ανάξιο κόσμο

τον γεμάτο μαραμένα πέταλα

τα χιλιομεταχειρισμένα όνειρα

τα φαιά χαμόγελα

την απόκοσμη βια

και όλα αυτά σε έναν κόσμο φλύαρο

που μόνο μιλάει

χωρίς να σκεφτεί αυθαδιάζει

αυθαδιάζει την ασυνάρτητη λεξιπενία

τις βιασμένες σκέψεις

που φεύγουν και στέκονται εκεί

μας κοιτούν

κάτω από το κόκκινο φως στην άκρη του σπιτιού

κόκκινο φως

το φως που ασελγεί στην αδικία

μια αδικία δίχως τέλος

ένα ατιμώρητο έγκλημα

και μια πουτάνα

που μόλις ευχαριστήθηκε

ευχαριστήθηκε σκοτώνοντας την άδεια της ψυχή

και το παιδί εκεί

κάτω από τους κεραυνούς

την κοιτάζει

αμέτοχο

γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι

να την σταματήσει

και ανάπηρο 

χάνετε στις σκέψεις του

και η ελευθεριά περνά από κει

και ονειρεύεται

μια χώρα όπως παλιά

αυτόνομη και ανεξάρτητη

περνά και χάνετε από το μυαλό του

το μυαλό που ακομα σκέφτεται

σκέφτεται σκέψεις

σκέψεις για έναν κόσμο που τον πρόδωσε

για να κράτος που σαν την ποιο φτηνή πουτάνα ξεπουλήθηκε

για μια χώρα ανήμπορη να είναι χώρα

και για ένα έθνος που τον άφησε

τον άφησε στον δικό του πόνο

τον πόνο που ένιωσε παλιά.