«Η Βιβλιοθήκη της Αγάπης.»

Μου άρεσε να παίζω μαζί της,να την προκαλώ.
Από μικρός όμως την φοβόμουν, μπορώ να πω και τώρα την φοβάμαι.
Δεν την άντεχα ποτέ.
Αν και στεναχωριόμουν όταν την έχανα.
Ήμουν θλιμμένος κοιτάζοντας τα ξερά κούτσουρα που άφησε η προηγούμενη.

Άλλα ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος.


Έτσι ξαναερχόταν,
ερχόταν να με ρουφήξει.
Να ρουφήξει ότι απόμεινε από την τελευταία φορά.
Δεν περνούσε στιγμή χωρίς να αδημονώ μα και να φοβάμαι την εμφάνιση της.
Η σφαιρική μου αντίληψη για αυτήν άλλαζε με κάθε τέλος.

Αλλά κάθε τέλος έχει και μια αρχή.


Και μετά το ίδιο, πάλι τέλος.
Ήμουν τόσο αδύναμος.
Απλά καθόμουν άπραγος και την έβλεπα να περνά απέναντι.
Την έβλεπα να διασχίζει το κοφτό μονοπάτι κάτω από τα δέντρα και να χάνετε στην πυκνή ομίχλη.

Κάποιος θα έλεγε εφόσον θέλει να φύγει πρέπει απλά να την αφήσεις.

Ενώ άλλως να την διεκδικήσεις μέχρι το τέλος.

Τι από τα δυο όμως ισχύει;

Τι κάνεις όταν αγαπάς;

Το γράφεις,το τραγουδάς,το χορεύεις ή 

απλά το κλείνεις σε ένα ερωτικό μυθιστόρημα μέχρι να ξεχαστεί;

Και εάν σε αγαπάει αλλά δεν θέλει να πληγωθεί;

Χώρο, χρόνο, υποσχέσεις,τι;

Τι τις δίνεις;

Κανείς όμως δεν μπορεί να σου απαντήσει...

Μόνο η καρδιά σου το ξέρει,

ξέρει τι πρέπει να κάνεις.

Και όταν ποια όλα ξεθωριάσουν αυτή θα είναι που θα δίνει φως.

Που απλά θα φωτίζει την ψυχή σου,

σαν ένα κερί μες την σκοτεινή βιβλιοθήκη.

Την βιβλιοθήκη που ακουμπούσες τις ελπίδες και τα όνειρα σου πάνω στα σκονισμένα ράφια της.