Καλοκαίρι στην αλάνα

Το καλοκαίρι μύρισε.

Ήδη από τις αρχές του Ιουνίου έγινε αισθητό...

Τα ζευγαράκια άρχισαν να περπατάνε και 

να σιγώ τραγουδάνε κάτω από την καλοκαιριάτικη πανσέληνο...

Η ζέστη αφόρητη μα και μοναδική γέμιζε τους δρόμους μες τον καύσωνα,

αλλά η αλάνα γεμάτη.

Εκεί που μεγάλωσα...

Εκεί που έπαιξα...

Και ακομα και τώρα είναι γεμάτη...

Με την ένδειξη "Το Καλοκαίρι Γύρισε" τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους,

Κραυγές, 

ουρλιαχτά, 

γέλια αντηχούν σε κάθε γωνία της αλάνας.

Της αλάνας...

Αχ αναμνήσεις...

Τότε που το παγωτό έλιωνε στα χέρια.

Τότε που βαρούσαμε το τζάμι της Θείας Παναγιώτας και αντί να μας μαλώσει μας έδινε καραμελίτσες.

Ακομα τις θυμάμαι, είχαν γεύση ροδάκινο, η αγαπημένες μου και

μετά όταν σκοτεινιάζε καθόμασταν ξαπλωμένοι στο σκληρό χώμα 

κοιτούσαμε τα αστέρια και το φεγγάρι και ονειροπολούσαμε.

Ονειροπολούσαμε το μέλλον και το πως θα 'μαστε.

Μεγάλοι...

Με τους έρωτες και τα κορίτσια που θέλαμε...

Τι μικροί που ήμασταν.

Νομίζαμε ότι θα έχουμε όποια θέλαμε...

Και ήμουν εγώ που το κατάλαβα πρώτος.

Όταν σε έχασα, εκείνη την καλοκαιριάτικη μέρα

30 Αυγούστου...

Όταν τελείωσε το καλοκαίρι τελείωσα και εγώ...

Τώρα όμως εδώ...

Στο νέο καλοκαίρι...

Στο ποιο γλυκό καλοκαίρι...

Όπου η μπλούζα θα κολλάει από την ζέστη,

το παγωτό θα λιώνει στο χέρι,

ο ήλιος θα καίει κάθε τι πάνω στην γη,

τα παιδιά θα παίζουν χαρούμενα

και εγώ θα κάνω την ποιο όμορφη αρχή.

Ένα καλοκαίρι χωρίς εσένα,

ένα καλοκαίρι στην αλάνα,

Ένα καλοκαίρι και πάλι παιδί...