Ή ώρα είναι πέντε και δέκα

Παιδί μου,
η ποίηση δεν μπορεί να εννοηθεί ως χαρακτηριστικό
με σημεία που έχουν αντίθετες αξιώσεις ποιότητας και βάθους.
Ωστόσο χάθηκα
από μεγάλα πνεύματα της ιστορίας που με σκίζουν,
με διαπερνούν,
αντιδιαστέλλονται στον πόνο μου,
στην σφαίρα του δισταγμού
η οποία με οδήγησε στο να κρύψω τις λίγες νύχτες με φεγγάρι που με άρεσαν.
Μα προφανώς νηπιακή είναι η κατάσταση να πονάμε από την σφαίρα των ανθρώπων
και από το έργο των πνευμάτων
που με κατηγορηματικό τρόπο μας κάνουν να διστάζουμε  να πούμε ότι η ώρα είναι πέντε και δέκα
η ώρα για να χαθεί το όνειρο στο πεταγμένο του φεγγαριού
εκεί όπου χάθηκα με στενέστερο πόθο την ομορφιά σου.
Και εκεί στις δικές μου γραμμές δεν θα μπορέσω να σας κρύψω την αγάπη του μικρού τρελού.