Μαραμένα πέταλα

Χάος υπάρχει

υπάρχει παντού

σαν την φωτιά που καίει

καίει και ο πόνος

καίει και η μοναξιά

η μοναξιά αυτού

αυτού σ'αυτόν

τον ανάξιο κόσμο

τον γεμάτο μαραμένα πέταλα

τα χιλιομεταχειρισμένα όνειρα

τα φαιά χαμόγελα

την απόκοσμη βια

και όλα αυτά σε έναν κόσμο φλύαρο

που μόνο μιλάει

χωρίς να σκεφτεί αυθαδιάζει

αυθαδιάζει την ασυνάρτητη λεξιπενία

τις βιασμένες σκέψεις

που φεύγουν και στέκονται εκεί

μας κοιτούν

κάτω από το κόκκινο φως στην άκρη του σπιτιού

κόκκινο φως

το φως που ασελγεί στην αδικία

μια αδικία δίχως τέλος

ένα ατιμώρητο έγκλημα

και μια πουτάνα

που μόλις ευχαριστήθηκε

ευχαριστήθηκε σκοτώνοντας την άδεια της ψυχή

και το παιδί εκεί

κάτω από τους κεραυνούς

την κοιτάζει

αμέτοχο

γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι

να την σταματήσει

και ανάπηρο 

χάνετε στις σκέψεις του

και η ελευθεριά περνά από κει

και ονειρεύεται

μια χώρα όπως παλιά

αυτόνομη και ανεξάρτητη

περνά και χάνετε από το μυαλό του

το μυαλό που ακομα σκέφτεται

σκέφτεται σκέψεις

σκέψεις για έναν κόσμο που τον πρόδωσε

για να κράτος που σαν την ποιο φτηνή πουτάνα ξεπουλήθηκε

για μια χώρα ανήμπορη να είναι χώρα

και για ένα έθνος που τον άφησε

τον άφησε στον δικό του πόνο

τον πόνο που ένιωσε παλιά.