Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Τρένο συναισθημάτων (παρτ 2)

...

"Αλλά κάποιες φορές ίσως είναι ποια αργά για να διορθώσεις κάποια πράγματα" τις είπε ο φίλιππος.
" Σωστό αυτό αλλά σου έχω δείξει άπειρες φορές οτι νοιάζομαι. Και δεν ξέρω και γιατί στεναχωριέσαι;"
"Μα πριν λίγο είχες πει στην Μάνια οτι πας για άλλα, πως να σε εμπιστευτώ;"
"Πριν λιγο καιρό πήγαινα! Τώρα σε θέλω φίλιππε."του ψιθύρισε η Ελίνα.
Τα πράγματα ήταν πολύ περίπλοκα μεταξύ και κατέληγαν σε αδιέξοδο σχεδόν πάντα! Είχαν μια μεγάλη αγάπη, άσχετα εαν τώρα ο Φίλιππος δεν πίστευε σε αυτήν.
Ο Φίλιππος δεν μπορούσε πουθενά να την κάνει ευτυχισμένη,τις έφερνε ολο αντιρρήσεις και δήθεν ότι η Ελίνα θέλει να φύγει.
Στο λέγε λέγε όμως ήρθε και αυτή η στιγμή.

 Την θυμάμαι σαν να ταν χθες, έγραψε ο Φίλιππος, όταν ήρθε η Ελίνα και με είπε οτι την αγάπη δεν την σχεδιάζεις. Δεν έχει σίγουρη αρχή, και σίγουρα δεν έχει τέλος ή ορατή ημερομινία λίξης σε αυτούς που την ζούνε.Απλός δεν είναι πως σταμάτησα να σε θέλω. Κουράστηκα λίγο από όλα τα προσχέδια, από της ημερομηνίες κτλ.


Και τότε όλα απλά κατέρρευσαν σαν μια στοίβα απο τραπουλόχαρτα.
Και έτσι χωρίς κανείς να πιστεύει οτι θα τα καταφέρουν τελείωσε έτσι το γυμνάσιο με την τελευταία τους έντασή να τους κάνει δυο καλούς φίλους.

Αλλά όχι, το κάρμα(ή πειτε το όπως θέλετε) δεν θα τους άφηνε ετσι. Δεν θα άφηνε την αγάπη τους να μείνει στις αναμνήσεις τους ως ενας ανεκπλήρωτος έρωτας.

Και ετσι έστω για 10 λεπτά συναντήθηκαν οχι για να μιλήσουν αλλά γιατί ο Φίλιππος τις είχε υποσχεθεί να τις δώσει κάτι και ετσι συναντήθηκαν.
Όχι οτι έγινε κάτι αλλά το μέλλον επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις...
Όχι σύντομα αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.

Πέρασε και το καλοκαίρι με αμυδρή επικοινωνία μεταξύ τους.
Το Φθινόπωρο όμως ήθελε να τους δει μαζί,πριν ρίξει τα φύλλα του ήθελε να τους δει μαζί.
Έτσι συναντήθηκαν για να του επιστρέψει αυτό που της είχε δώσει το καλοκαίρι.

Συναντήθηκαν, μίλησαν, γέλασαν και το βράδυ γύρισαν σπίτια τους.

Πέρασε καιρός όταν πήρε πρωτοβουλία η Ελίνα και του είπε οτι μετά την συνάντηση τους ένιωσε κάτι όπως παλιά.Το ίδιο ένιωσε και ο Φίλιππος! Αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτα!

Έτσι πέρασε ο καιρός και το αίσθημα ξανά σβήσε τουλάχιστον απο την μεριά της Ελίνας.
" συγνώμη αλλά δεν νιώθω πια αυτά που ένιωθα παλιότερα, κι εσύ μου στέλνεις κάτι περίεργα μνματα κι εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω. Απλώς πιστεύω πως τα πράγματα είναι καλύτερα έτσι, ήμαστε ακόμη φίλοι, μην το ξεχνάς­ ­."
"  Δεν έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου,όμως μπορώ να σε ακούσω.Δεν μπορώ να αλλάξω τ παρελθόν ή τ μέλλον σου.Όμως όταν θα με χρειαστείς θα είμαι εκεί μαζί σου. Μπορώ να σου προσφέρω τ χέρι μου να κρατηθείς και να μην πέσεις. Δεν  κρίνω τις αποφάσεις που  παίρνεις στην ζωή σου,αρκούμε στο να σε στηρίζω να σου δίνω κουράγιο. Θα σου προσφέρω όσο χώρο χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να σου πω ποία είσαι ούτε ποια πρέπει να γίνεις, μόνο μπορώ να σε αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου.!  Να ξέρεις ότι είμαι εδώ περαστικός... Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο 1ος, ο 2ος ο 3ος στην λίστα σου μου αρκεί που με θεωρείς φιλο σου "

Και έτσι πάνε όλα οτι υπήρχαν έσβησαν και παρασύρθηκαν μαζί με το λιώσιμο του χιονιού.
Ωστόσο ο φίλιππος ένιωθε ξανά. Αλλά πλέον ένιωθε, ένιωθε το τέλος το τέλος ήταν εκεί.
Έτσι ο Φίλιππος άρχισε να γραφεί όλα όσα ήθελε να της πει άσχετα εάν δεν είχε το κουράγιο ποτέ, ήθελε απλά να τα γραφεί.

Συγνώμη, πρώτα ήταν αυτό που ήθελε να της πει. Συγνώμη,για όλα αυτά που σε αγάπησα και δεν έκανα κάτι. Απλά είχα βάλει έναν τοίχο στα συναισθήματα μου επειδή δεν ήθελα να δεις πόσο νοιαζόμουν για σένα, πόσο σε αγαπούσα και επειδή δεν ήθελα να σε πληγώσω ή να δεις πόσο τρωτός και αδύναμος ήμουν πάνω στο θέμα της σχέσης. Φυσικά δεν σου ζητάω να γυρίσεις πίσω και να ανοίξεις μια πληγή που όπως λες έχει κλείσει. Ότι έγινε, έγινε. Χαίρομαι που συνεχίζεις μπροστά. Όλα αυτά τ χρόνια έμαθα πολλά. Έμαθα να μην αρκούμε μόνο στα λόγια αλλά μόνο στις πράξεις. Ενώ επίσης μου έμαθες πως να δείχνω την αγάπη μου και τώρα πλέον να μην ζητώ ανταπόδοση αυτού του αισθήματος. Απο δω και πέρα θα ζω το σήμερα και δεν θα προγραμματίζω τα πάντα γιατί δεν είναι σίγουρο οτι θα βρίσκομαι εδώ αύριο για να το κάνω, γιατί μου έδηξες πως δεν εξαρτάτε από εμάς το να προγραμματίζουμε την ζωή. Θα σε θυμάμαι για καιρό και δεν σε κατηγορώ που έφυγες έκανες το αναπόφευκτο. Εγώ δεν θα επιμείνω άσχετα εάν δεν μπορώ να πάω κάπου αλλού. Το παρελθόν μας(οποίο και να ήταν αυτό) έχει γίνει η μεγαλύτερη νοσταλγία μου με αποτέλεσμα να καταδικάζει το μέλλον μου να θυμάται τα πάντα.

Έγραψε ο Φίλιππος και έκλεισε το τετράδιο. Μαζί του έκλεισε την Ελίνα και όλη του την αγάπη για αυτήν.
Όλα είχαν πια τελειώσει...
                                
                                                                THE END...


Κλείσε τα μάτια σου και απλά θυμήσου.
Θυμήσου ότι ζήσαμε και πες με ότι απλά με ξέχασες.
Με ξέχασες για πάντα.

















Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Τρένο συναισθημάτων (παρτ 1)

Μια φορά και έναν καιρό,μια πανέμορφη κοπέλα και ένας ρομαντικός νέος ερωτεύτηκαν.

Όλα ξεκίνησαν 7/9/2009 όταν ο Φίλιππος για πρώτη φορά άκουσε την γλυκιά φωνή της Ελίνας. Ήταν η μέρα που γνωρίστηκαν, χωρίς να ξέρουν τι τους κρύβει το μέλλον. Περάσαν πολλά μαζί, φιλία, αγάπη, ένταση έρωτα, πόνο.Ο Φίλιππος και η Ελίνα ερωτεύτηκαν από εκείνη την στιγμή αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι.

" Ήμουν τρελά ερωτευμένος μαζί της το ιδιο και αυτή, αλλά ήμουν τόσο δειλός που ποτέ δεν της το έδειξα, ποτέ δεν της έδειξα πόσο πολύ νοιαζόμουν για αυτήν" , έγραψε ο Φιλιπος στο ημερολόγιο και νοστάλγησε το παρελθόν.

Ο Φίλιππος ήταν ένα ντροπαλό παιδί, ιχθύς και δεν είχε μεγάλη πείρα στις σχέσεις, ήταν ρομαντικός ενώ Ελίνα, Λέων, δυναμική και πανέμορφη.Ο Φίλιππος είχε προσπαθήσει αρκετές φορές ηλεκτρονικά να κάνει κάτι, αλλά από κοντά δεν μπορούσε και αυτό δεν κρατούσε.
Η Ελίνα προκειμένου να μην πληγωθεί η να μην αντέξει να τον πληγώσει του είπε αρκετές φορές «Εεε άκου......σόρρυ που θα το τελειώσω, άμα αυτό που είχαμε μπορεί να θεωρηθεί σχέση, αλλά θα κάνω μια καινούρια αρχή και εσύ ανοίκεις στα παλιά. Απλός τα πράγματα άλλαξαν πολύ. Μπορεί στην πορεία ίσως.Τα λέμε ε! Φίλοι, όπως πάντα, τίποτα δεν άλλαξε σε αυτό.» Ωστόσο όσο και να λέγανε αντίο πάντα το αίσθημα αναζωπυρωνόταν που και που ώστε να ξανά σβήσει με την ντροπή του φιλίππου σαν άδειο κάρβουνο.

Ωστόσο τα ψέματα δεν ήταν μόνο από την μερια της Ελίνας και ο Φίλιππος έλεγε τα μικρά του αθώα ψεματάκια, όπως ότι τα έφτιαχνε με άλλες για να μην νιώθει βλάκας που δεν μπορούσε να της δείξει τα πραγματικά του αισθήματα. Ωστόσο όσο και να έλεγαν να χωρίσουν από την ανύπαρκτη και εικονική τους σχέση πάλι κατέληγαν μαζί. Να κάνουν βόλτες δίπλα δίπλα,να γελάνε ζωηρά να κάθονται οι δυο τους στις εκδρομές σαν δυο καλοί φίλοι.Τα ψέματα πηγαίναν και έρχονταν μεταξύ τους τόσο γρήγορα όσο όταν τα κύματα σκάνε στην άμμο.

Σήμαιναν πολλά ο ένας για τον άλλο και η Ελίνα του το έλεγε πολλές φορές, αλλά αυτός όλο και δίσταζε. Έκαναν όνειρα μαζί αλλά ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν.Ο φίλιππος εκφραζόταν ποιο εύκολα από μακρυά,τις είχε γράψει και τραγούδι και ντουζίνες ποιήματα αλλά ούτε και πάλι γινόταν τίποτα μεταξύ τους. Είχαν και οι δυο αμφιβολίες και φόβους για τα συναισθήματα του άλλου.Ο Φίλιππος έβαζε σχεδόν πάντα την φίλη του την Μάνια να μαθαίνει και να του τα λέει προσπαθώντας να βρει κουράγιο.Υπήρχαν στιγμές που η Ελίνα θύμωνε με τις βλακείες και τα ψέματα του που δεν ειχε ούτε το κουράγιο να τον πει με το όνομα του. Αποκαλούνταν συχνά με τα επίθετα μόνο και μόνο να την σπάσουν ο ένας στον άλλο.

«είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως τέρμα οι αγάπες και δεν ξέρω κι εγώ τι για το γυμνάσιο! είμουν "μικρή" για να το αντέξω! Κι όμως, εσένα σε αγάπησα, έστω για όσο ήταν!ΤΕΛΟΣ! τόσο απλά!!! δεν θέλω να το νιώθω άλλο αυτό από την στιγμή που η δικιά σου ανταπόκριση πήγε βόλτα!» του ειπε θυμωμένη η Ελίνα την νύχτα που αλλα φαίνονταν να καταρρεύσουν.« Όμως όσο απίστευτο κι αν ακούγεται εγώ το τόλμησα, μπόρεσα και σε αγάπησα!Και στο κάτω κάτω πραγματικά δεν έφταιγα εγώ που δεν ήθελες να κάνουμε κάτι, άμα όντως είχες βαρεθεί ήταν τόσο εύκολο να αποδεχτείς μια από τις προτάσεις μου, τόσες φορές σου είπα πάμε να κάτσουμε εκεί; ή δεν πάμε αλλού; ή ακόμη και την τελευταία μέρα, σου είπα θα έρθεις κι εσύ;Αλλά τζάμπα τα συζητάω τώρα όλα αυτά ούτως ή άλλος για μένα δεν μετράνε άλλο. Το αποφάσισα.»
Όλα φαίνονταν να είχαν τελειώσει εκείνη την νύχτα, αλλά όχι. Ο έρωτας τους ήταν ποιο μεγάλος από ότι μπορούσαν να φανταστούν. Και εκεί που όλα πηγαίναν να σβήσουν η Ελίνα ξανά έκανε την κίνηση .
« Φίλιππε εγώ σε θέλω μια φορά, πες το όπως θες, πόθος, ενθουσιασμός εμένα το ίδιο μου κάνει. Το θέμα είναι εσύ τι νιώθεις; Μου λες πως την μία θέλεις να πάμε κάπου μαζί την άλλη όχι, την μία το εύχεσαι την άλλη όχι......... »

Αλλά ουτε αυτή η προσπάθεια της έφερε το ανάλογο αποτέλεσμα,που θα ήθελαν. Ο Φίλιππος ήταν ντροπαλός.
Ωστόσο δεν ήταν μόνο η έλλειψη θάρρους για να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους. Και άλλοι παράγοντες ήταν αυτοί που τους εμπόδιζαν να είναι μαζι,όπως διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες.Οι αμφιβολίες,οι φόβοι,οι ανησυχίες του τον έκαναν στρυφνό στα ματιά της αλλά αυτή ακόμα μετά από δυο χρόνια προσπαθούσε να ξανακολλήσει το ραγισμένο γυαλί.

«Σου έχω δείξει άπειρες φορές πως νοιάζομαι! και δεν ξέρω καν γιατί στεναχωριέσαι. Σου έχω πει πως σε θέλω και όντως σε θέλω! » του ψιθύρισε ένα πρωινό η Ελίνα πριν μπουν για μάθημα, αλλά ο Φίλιππος ακομα δεν μπορούσε να κάνει κάτι.
Η ντροπή του τον κατέκλυζε κάθε φορά που έβλεπε το αγγελικό της πρόσωπο.
«Δεν θελω να σε πληγώσω.Σάγαπω και φοβαμαι ότι αυτό που εχουμε δεν θα κρατησει για πολύ.Φοβαμαι…»της απαντησε ο Φιλιπος.
«Μα, αυτό είναι δικό σου θέμα, εγώ σου λέω πως μπορείς να με εμπιστευτείς....Και για όλα τα υπόλοιπα (αν θα κάνουμε κάτι, αν θα κρατήσει για πολύ, αν θα κρατήσει για λίγο κτλ) απλός μένει να το δούμε. Είμαστε ακόμη έφυβοι δεν είναι πως θα παντρευτούμε αύριο και πρέπει να πάρουμε την απόφαση τώρα αμμέσως!» προσπάθησε να του δώσει κουράγιο.

Ο Φίλιππος νοστάλγησε όλες τις ευκαιρίες να είναι μαζί με την Ελίνα. Μετάνιωσε που δεν είχε ανέβει έγκαιρα στο τρένο της δικιάς τους αγάπης.
Ο φόβος του μην την χάσει τον οδηγούσε στον παραλογισμό,τις έριχνε ευθύνες που δεν υπήρχαν,την έκανε να νιώθει χαζή, σαν να προσπαθεί να περάσει μέσα από έναν τοίχο για να εισχωρήσει στα συναισθήματα του. Αλλά όλα έχουν και τα όρια τους. Και η Ελίνα ειχε βαρεθεί τρια χρόνια στην αναμονή, οπότε πριν προλάβει να φύγει μόνος του τον έδιωξε. Ένα λάθος ωστόσο ούτε αυτό κατάφερε να τους γκρεμίσει.
"Γιατί όπως και πριν η Ελινα ηταν αυτή που ξαναεκανε σιγα σιγα το λουλουδι να ανθήσει" , έγραψε ο Φίλιππος.
«Δεν χρειαζόταν να προγραμματίζουμε τα πάντα, δεν χρειαζόταν να μην μιλάμε στο σχολείο, δεν χρειαζόταν το άγχος, δεν χρειαζόταν η "ντροπή", και εσύ επέμενες σε αυτά τα πράγματα.
Απλός ήθελα να σε κάνω να "νευριάσεις" να παλέψεις για κάτι.....να καταλάβεις πως όλα αυτά δεν χρειαζόντουσαν.ΑΝΤΙΟ» και παλι η δήθεν τυπική τους σχέση ηταν η στιγμή που έφτανε στο χείλος του γκρεμού, έτοιμη να φουντάρει.

"Το θέμα είναι να μην τα παρατάς και να διορθώνεις τα πράγματα" , έτσι δεν λένε, συνέχισε να γράφει...  ( To Be Continued...) 

Pic taked By GioTa :) 


Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Και άξαφνα νέα σελίδα στην αγάπη.

Περίμενε...
Χαμήλωσε ταχύτητα,
δεν μπορώ να σε φτάσω.Πας πολύ γρήγορα.
Περίμενε με...
Είμαι αργός,
σκέφτομαι αργά,
βλέπω αργά,
αγαπάω αργά.
Μην τρέχεις, προσπαθώ να σε φτάσω!
Στάσου...
Για μια στιγμή μόνο.
Περίμενε με, να σε δω
                      να σε ακούσω
                      να σε χαϊδέψω
                      να σε νιώσω.

Μα μην σταματάς.Μην γυρνάς πίσω.
Κοίτα μόνο μπροστά.
Πήγαινε μόνο μπροστά,
αλλά πήγαινε λίγο ποιο αργά .

Ίσως κάπου σε προφτάσω.
Ίσως κάποτε σε αγαπήσω.



 

Άφησε με να μπω στην ζωή σου. 
Άφησε με και σου υπόσχομαι να στην γεμίσω.
Να της δώσω χρώμα.
Άσε με να διαβάσω την δύσβατη ψυχή σου,
και να βαδίσω στις αδιάβαστες σελίδες από την δικιά μας ιστορία.
Μια ιστορία που θα ξεκινάει κάπως έτσι:
" Μια φορά και έναν καιρό μια πενέμορφη κοπέλα και ένας ρομαντικός νέος..."
Μα τέλος δεν βάζω,
άσε μας να ζήσουμε την ιστορία μας.
Να γράψουμε τα δικά μας κεφαλαία
Να ζήσουμε τις δικές μας στιγμές σε κάθε γραμμή.

Απλά αφέσου και ζήσε την δικιά μας ιστορία.














Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

«Η Βιβλιοθήκη της Αγάπης.»

Μου άρεσε να παίζω μαζί της,να την προκαλώ.
Από μικρός όμως την φοβόμουν, μπορώ να πω και τώρα την φοβάμαι.
Δεν την άντεχα ποτέ.
Αν και στεναχωριόμουν όταν την έχανα.
Ήμουν θλιμμένος κοιτάζοντας τα ξερά κούτσουρα που άφησε η προηγούμενη.

Άλλα ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος.


Έτσι ξαναερχόταν,
ερχόταν να με ρουφήξει.
Να ρουφήξει ότι απόμεινε από την τελευταία φορά.
Δεν περνούσε στιγμή χωρίς να αδημονώ μα και να φοβάμαι την εμφάνιση της.
Η σφαιρική μου αντίληψη για αυτήν άλλαζε με κάθε τέλος.

Αλλά κάθε τέλος έχει και μια αρχή.


Και μετά το ίδιο, πάλι τέλος.
Ήμουν τόσο αδύναμος.
Απλά καθόμουν άπραγος και την έβλεπα να περνά απέναντι.
Την έβλεπα να διασχίζει το κοφτό μονοπάτι κάτω από τα δέντρα και να χάνετε στην πυκνή ομίχλη.



Κάποιος θα έλεγε εφόσον θέλει να φύγει πρέπει απλά να την αφήσεις.
Ενώ άλλως να την διεκδικήσεις μέχρι το τέλος.
Τι από τα δυο όμως ισχύει;
Τι κάνεις όταν αγαπάς;
Το γράφεις,το τραγουδάς,το χορεύεις ή 
απλά το κλείνεις σε ένα ερωτικό μυθιστόρημα μέχρι να ξεχαστεί;
Και εάν σε αγαπάει αλλά δεν θέλει να πληγωθεί;
Χώρο, χρόνο, υποσχέσεις,τι;
Τι τις δίνεις;
Κανείς όμως δεν μπορεί να σου απαντήσει...

Μόνο η καρδιά σου το ξέρει,
ξέρει τι πρέπει να κάνεις.

Και όταν ποια όλα ξεθωριάσουν αυτή θα είναι που θα δίνει φως.
Που απλά θα φωτίζει την ψυχή σου,
σαν ένα κερί μες την σκοτεινή βιβλιοθήκη.


Την βιβλιοθήκη που ακουμπούσες τις ελπίδες και τα όνειρα σου πάνω στα σκονισμένα ράφια της.









Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Η λίμνη των Δακρύων

Στέκομαι πίσω από την ψηλή κώλωνα και σε κοιτάζω.
Σε κοιτάζω να έρχεσαι.

Πάντα χαμογελάς και λάμπεις.
Πάντα λάμπεις,
αλλά πλέων δεν μπορώ να την αντικρίσω,με τυφλώνει.

Μου προκαλεί πόνο.
Όχι γιατί αργά μου σιγοκαίει τα μάτια,
αλλά γιατί κάποτε σε έκανα εγώ να λάμπεις.

Γυρνάω από την άλλη και τρέχω.
Τρέχω μακρυά,για να μην δεις τα κόκκινα μάτια μου.


Με κοιτάς,σε βλέπω με κοιτάς.
Κλείνω τα μάτια!

Το συναίσθημα ελευθερώθηκε,
μετατράπηκε
και χάθηκε στο κενό,πριν προλάβουν οι βλεφαρίδες να το συγκρατήσουν.
Ακολουθεί και άλλο.
Μια συνεχόμενη διαρροή συναισθημάτων πέφτει στο ξηρό χώμα.



~Η Λίμνη που δημιούργησα, όχι από νερό μα από δάκρυα. 
Δάκρυα που έχυσα για την αγάπη μου για σένα.
Δάκρυα που άξιζαν.
Δάκρυα νοσταλγικά,που μου θύμιζαν ότι εσύ έχεις ξεχάσει!
Δάκρυα απλά, συνηθισμένα.
Δάκρυα καρδιάς.







Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Και καλά Ονειροπόλος

Θυμάμαι τα πάντα από την ζωή μου,
χιλιάδες αναμνήσεις περνάνε από μπροστά μου κάθε φορά που κλείνω τα μάτια.

-It was only a Dream.
Και επανέρχομαι στην κενή πραγματικότητα,
χωρίς τίποτα από όλα όσα ονειρεύομαι.

Το ποτάμι κυλάει,
κυλάει ορμητικά,
κυλάει και μαζί του χάνονται και τα όνειρα.
Τα παρασέρνει μακρυά πριν καταφέρω να τα εκπληρώσω.
Θέλω κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Να μην αλλάζουν οι άνθρωποι γύρω μου,
να μένουν όπως τους γνώρισα.
Να μένουν όπως στη αγαπημένη τους φωτογραφία,
με το ποιο λαμπερό τους χαμόγελο.

Ονειρεύομαι ότι μπορώ να κάνω τα πάντα.
Ξεκινώντας...
Να μαζεύω την θλίψη και να την μετατρέπω στο ποιο λαμπερό χαμόγελο.
Ένα χαμόγελο που θα ζήλευε ο καθένας.
Ένα χαμόγελο γεμάτο ζεστασιά.
Ένα χαμόγελο εκτυφλωτικό.

Θέλω να κλείσω τα μάτια για μια τελευταία φορά και να ονειρευτώ.
Να ονειρευτώ όπως δεν ονειρεύτηκα ποτέ.





Book of Dreams

  • Να πάω στο Harry Potter theme park στο Orlando.
  • Nα μάθω να παίζω κιθάρα.
  • Να εκδοθούν " Οι περιπέτειες του Μάικλ ΜακΛάγκεν" (βιβλίο μου)
  • Να παίξω σε ταινία.
  • Να πάω στο Harry Potter studio.
  • Να ζήσω τον μεγαλύτερο μου έρωτα(την δικιά μου καρμική σχέση)
  • Να γυρίσω όλο τον κόσμο.
  • Να ζωγραφίσω την ποιο συναισθηματική ζωγραφιά(ίσως να ναι και το πρόσωπο σου.)
  • Να είμαι πάντα χαρούμενος, έτσι
  • Θα κάνω την Σοφία να χαμό-γελάει πάντα(Ήμαστε δυο χαμούρενοι άνθρωποι)
  • Να μην μεγαλώσω ποτέ.
  • Να κάνω extreme-sports.
  • Να συνεχίσω να ονειρεύομαι(και να πολεμάω για την εκπλήρωση τους).
  • Να σ΄αγαπώ για πάντα!