Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ανείπωτες φράσεις


«Μου λείπεις!»
Μια λέξη που ποτέ μου δεν τόλμησα να πω. 
+1 στις ανείπωτες φράσεις μου...
Ναι έχω πολλές.
«Σ'αγαπώ!»
«Σε χρειάζομαι!»
«Δεν θέλω να σε χάσω!»
«Θα είμαι εκεί, δίπλα σου σε ότι και αν με χρειαστείς!»
«Σ'ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα».
«Δεν σε ξέχασα πότε!» 

Έτσι νιώθω την αγάπη. 
Την νιώθω μόνο για μένα.
Την κρατάω μόνο για μένα.
Την βάζω στην τσέπη και προχωράω.
Όχι μπροστά, επί τόπου!
Βρίσκομαι όλο στο ίδιο σημείο μόνιμα.
Αγαπώ αλλά δεν το μαθαίνει κανείς.
Μπορεί να μην δείχνω τι αισθάνομαι, αλλά πραγματικά τα αισθάνομαι.
Και όλα όσα δεν είπα.
Όλα όσα δεν σου έδειξα τα ονειρεύομαι.
Μπορεί όταν αγαπώ να μη το μαθαίνει κανείς, να μην το βλέπει κανείς αλλά το νιώθω.
Με γεμίζει.


Και όταν ποια πάψω να σ'αγαπώ τότε σ'ερωτεύομαι.

Και όλα αυτά που ήθελα να σου πω, παρακαλάω σιωπηλά μέσα μου να τα ανακαλύψεις.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

e-mail στον Αι-Βασίλη

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Όπως θα γνωρίζεις οι εποχές έχουν αλλάξει. Τα πάνω πήγαν κάτω, τα καλά έγιναν κακά και τα όμορφα, άσχημα. Ωστόσο όσο και αν αλλάζει ο κόσμος πάντα θα χρειαζόσαστε μια ελπίδα  ένα καινούργιο όνειρο για να πραγματοποιηθεί. Ξέρω ότι δεν υπάρχεις και ότι χάνω τον χρόνο μου αλλά αυτό θέλω κ αυτό κάνω.

Εξάλλου λένε πως ότι σκεφτόμαστε, ότι συζητάμε υπάρχει· ακομα και αν είναι παρά ένα απόκομμα της φαντασίας.

Η λίστα μου (όχι με τα δώρα θα έλεγα [σε ελεύθερη μετάφραση] με τις επιθυμίες για το αύριο)  δεν είναι πολύ μεγάλη, μα ούτε και πολύ εύκολη. Οπότε Let's begin!!!

Μπήκε Δεκέμβρης, πλησιάζουν Χριστούγεννα και ακομα να χιονίσει.  Όλο και λιγότεροι νιώθουν το πνεύμα των εορτών, όλο και λιγότερα σπίτια στολισμένα , όλο και λιγότερα δέντρα βγήκαν φέτος από το πατάρι. Μα έτσι δεν νιώθεις Χριστούγεννα.

Αν δεν περπατάς μέσα στο χιόνι,  δίπλα από τις στολισμένες βιτρίνες, κάτω από τα γεμάτα φωτάκια μπαλκόνια. Αν δεν βλέπεις ερωτευμένους ανθρώπους με κόκκινες μύτες και φλογερά βλέμματα τότε δεν είναι Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα τα δικά μας. Τα Χριστούγεννα με τα δώρα και την αγάπη  Τα Χριστούγεννα που κάνουν κάθε άνθρωπο ευτυχισμένο.

Αυτό που πραγματικά χρειάζονται οι άνθρωποί για τα Χριστούγεννα είναι η αγάπη, η οικογένεια και η χαρά  (αααα και τα δέντρα).

Έτσι με όλη την δύναμη του είναι μου αυτήν την χρονιά θέλω όλα να αλλάξουν.  Κάθε όνειρο κάθε επιθυμία να πραγματοποιηθεί. Εύχομαι όλα να αλλάξουν!!!

Οι άνθρωποι να μονιάζουν, αντί να χωρίζουν.
Να γελάνε, αντί να κλαίνε.
Να αγαπούν, αντί να μισούν.
Να είναι χαρούμενοι, αντί να είναι θλιμμένοι.
Να είναι ενωμένοι, αντί να είναι σκόρπια.
Να πιστεύουν και να ελπίζουν για ένα καλύτερο 13,για μια ευτυχισμένη περίοδο.

Χωρίς τσακωμούς, προβλήματα, μίσος, στεναχώρια, απόγνωση, μοναξιά...

Γι'αυτό Άγιε μου Βασίλη θέλω να τα αλλάξεις όλα.

Θέλω αυτά τα Χριστούγεννα να είναι τα καλύτερα, τα ποιο χαρούμενα για όλους.

Πιστεύω σ'σενα...
Πιστεύω ότι μπορείς να τα καταφέρεις..
Πιστεύω στην Μαγεία των Χριστουγέννων...


Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Φόβος

Ο φόβος μπαίνει στην ζωή με την έκφραση.
Γι΄αυτό όταν μερικοί άνθρωποι φοβούνται να προχωρήσουν πιο πέρα από το εγώ τους
δεν αξίζει να τους βοηθούν.
Διότι ο εύκολος δρόμος δεν στηρίζει τον φόβο της τιμωρίας αλλά την αυθόρμητη αγάπη.
Και όπου η αγάπη δεν είναι ισχυρή δοκιμάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις.
Και ως αγωγός της ψυχής 
ο ερωτευμένος γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του, τις αδυναμίες και τα λάθη του
και πλέον δεν μπορεί παρά να κλείνει στην ψύχη του τον μύθο της αρμονικής συνύπαρξης δυο ανθρώπων.
Έτσι οι φοβισμένοι που δεν τολμούν να δείξουν το πιο ευγενές συναίσθημα
μειονεκτούν έναντι των άλλων στο πιο πολύτιμο αγαθό που υπάρχει
την ομορφότερη από τις ανθρώπινες εμπειρίες
και αργά η γρήγορα
περιορίζει κάθε αντίδραση της απομυθοποίησης
όταν ο καθένας μας συνειδητοποιήσει ότι
χωρίς την αγάπη η ζωή μας είναι άδεια.


Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ή ώρα είναι πέντε και δέκα

Παιδί μου,
η ποίηση δεν μπορεί να εννοηθεί ως χαρακτηριστικό
με σημεία που έχουν αντίθετες αξιώσεις ποιότητας και βάθους.
Ωστόσο χάθηκα
από μεγάλα πνεύματα της ιστορίας που με σκίζουν,
με διαπερνούν,
αντιδιαστέλλονται στον πόνο μου,
στην σφαίρα του δισταγμού
η οποία με οδήγησε στο να κρύψω τις λίγες νύχτες με φεγγάρι που με άρεσαν.
Μα προφανώς νηπιακή είναι η κατάσταση να πονάμε από την σφαίρα των ανθρώπων
και από το έργο των πνευμάτων
που με κατηγορηματικό τρόπο μας κάνουν να διστάζουμε  να πούμε ότι η ώρα είναι πέντε και δέκα
η ώρα για να χαθεί το όνειρο στο πεταγμένο του φεγγαριού
εκεί όπου χάθηκα με στενέστερο πόθο την ομορφιά σου.
Και εκεί στις δικές μου γραμμές δεν θα μπορέσω να σας κρύψω την αγάπη του μικρού τρελού.




Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες

Γκρίζες φάτσες, χλωμά χαμόγελα.
Όλες οι φαιές εκφράσεις πάγωσαν εκείνη την στιγμή.
Όλα τα συναισθήματα παγιδεύτηκαν εκεί.
Όλα τα πρόσωπα οικεία.
Τόσο γνωστά μ' αγνώριστα.  
Και τώρα εδώ.
Μόνος...
Κοιτάζω το άλμπουμ.
Γεμάτο συναισθήματα.
Γεμάτο ανθρώπους που αγάπησα και με αγάπησαν.
Μα όλοι τώρα είχαν ξεχαστεί, είχαν φύγει.
Μα οι αναμνήσεις μείναν εκεί καρφιτσωμένες.
Παγιδεύτηκαν στο νου και έπαιζαν παιχνίδια.
Στιγμές...
Ερχόταν και φεύγαν.
Προκαλώντας την νοσταλγία του παρελθόντος.
Τότε που όλοι ήμασταν μαζί.
Χαρούμενοι...
Τότε που δεν μας χώριζε τίποτα.
Τότε που ήμασταν εκεί.
Και όχι εδώ.
Εκεί που ήμασταν άνθρωποι με νόημα και ενδιαφέρων,
 άνθρωποι που δέναν αρμονικά μεταξύ τους,
 άνθρωποι φίλοι
 και όχι όπως τώρα απλά αναμνήσεις ενός τρελού μέσα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες.


Στα συρτάρια των παιδικών μου χρόνων έκλεισα όλες τις αναμνήσεις όλους τους παιδικούς φίλους και τώρα είμαι εδώ μόνος στο δωμάτιο να κοιτώ και να νοσταλγώ την παιδική μου  ηλικία...

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Θάνατος

Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο αποπνικτική.
Ο αέρας φυσούσε απαλά σχεδόν καταθλιπτικά.
Τα κεριά φωτίζανε τον ολόλευκο τάφο.
Ησυχία...
Μια νεκρική σιγή.
Το λουλούδι ακούμπησε απαλά καθώς έφευγε από το χέρι μου και έπεφτε στον τάφο.
Στον δικό μου τάφο.
Την αιώνια φυλακή μου.
Μια φυλακή που επέλεξα να ζω μακρυά σου.
Μα και οι πεθαμένοι είχαν ψυχή,
αλλά εσύ μου την είχες πάρει.
Όσο σε σκεφτόμουν.
Όσο ήμασταν μαζί.
Όσο ήμουν ακόμα ζωντανός.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν φοβήθηκα τον θάνατο.
Τον δικό μου θάνατο.
Πάντα φοβόμουν την ζωή και τα υποχόνδρια παιχνίδια της εναντίων μου.
Αλλά τον θάνατο όχι, ποτέ.
Δεν φοβόμουν μήπως πεθάνω αυτό ήταν το πεπρωμένο μου, είχα συμβιβαστεί με αυτήν την ιδέα.
Φοβόμουν την μοναξιά αυτών που θα αφήσω πίσω.
Την μοναξιά αυτών που με αγαπούσαν και νοιάζονταν για μένα.
Όπως και εγώ...
Φοβόμουν ότι δεν θα προφτάσω να τους αποχαιρετήσω,να τους αγκαλιάσω,να τους χορτάσω.
Φοβόμουν μην μείνω μόνος μου.
Χωρίς κάποιον να με αγαπάει και να με φροντίζει.
Δεν φοβόμουν τον θάνατο.
Φοβόμουν την μοναξιά της ζωής.




Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Αυτοί και εκείνοι.

Έφυγε και ο Οκτώβρης και το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά.
Τα φύλλα κιτρίνισαν και άλλα μαράθηκαν.
Τα σύννεφα μαύρισαν και μια ασυνήθιστη μπόρα δρόσισε το χώμα.
Και εγώ παρατηρούσα.
Παρατηρούσα τις αλλαγές, στεκόμουν στο παράθυρο και κοίταζα την βροχερή μέρα.
Άνθρωποι με ομπρέλες βάδιζαν αργά,και άλλοι τρέχαν απλά για να μην βραχούν.
Μα ήταν ήδη βρεγμένοι.
Σαν τα όνειρα που βράχηκαν από την χθεσινή καταιγίδα.
Και αλλάξαν.
Όπως άλλαξε και η εποχή.
Τόσο εύκολα, σχεδόν ανώδυνα.
Πάει το καλοκαίρι, έσβησε.
«Ήμαστε πλέον στο φθινόπωρο» είπα μέσα μου.
Αλλά όχι δεν ήταν η αλλαγή του καιρού που με έκανε να αντιληφθώ αυτήν την αλλαγή αλλά οι άνθρωποι.

Αυτοί και εκείνοι.

Αυτοί που στεκόσουν δίπλα τους και ένιωθες το κρύο της ψυχής τους να σε τρυπάει.
Αυτοί που από μακρυά καταλαβαίνεις ότι το βλέμμα τους και οι ελπίδες τους είχαν μαραθεί.
Αυτοί που για πρώτη φορά έχυναν τα δάκρυα τους.
Αυτοί που δεν ένιωθαν παρά μόνο την μοναξιά της εποχής,που μόλις μπήκε.

Αλλά υπήρχαν και εκείνοι.

Εκείνοι που ζευγάρωναν για να ζεστάνουν την ψυχή και να φροντίσουν να την διατηρήσουν μέχρι την άνοιξη την εποχή που όλοι ερωτευόταν.
Εκείνοι που και με νεκρές ελπίδες ακομα ήλπιζαν. Ήλπιζαν ξανά. Με την δικιά τους δύναμη πίστευαν ότι θα δουν τα όνειρα τους να ανθίζουν.
Εκείνοι που δεν νοσταλγούσαν το παρελθόν, ούτε κολλούσαν σε αυτό αλλά από τώρα σχεδίαζαν το μέλλον.
Εκείνοι που περίμεναν να φύγουν τα κρύα και μαζί τους να φύγουν και οι πόνοι. Περίμεναν με ανυπομονησία να ξεχυθούν στους δρόμους και να φωνάξουν χαρούμενοι...

Ήρθε η άνοιξη η φύση είναι έτοιμη να ερωτευτεί και μαζί της και εμείς.


Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ρατσισμός

Γιατί μας φοβίζει το διαφορετικό;
Γιατί φερόμαστε σαν ζώα σε διάφορες καταστάσεις;
Αντιδρούμε όταν βλέπουμε δυο κορίτσια η δυο αγόρια να διατηρούν σχέση.
Φοβούμαστε να πλησιάσουμε κάποιον ξένο.
Κοροϊδεύουμε κάποιον για το αν περπατάει κουτσά η σχολιάζουμε την ιδιαιτερότητα κάποιου.
Χλευάζουμε κάποιον που έχει υποστεί κάποια παραμόρφωση.
Και όλα αυτά γιατί;
Εεε;
Το έχεις σκεφτεί;
Με ποιο κριτήριο κρίνουμε τους ανθρώπους;
Τι μας πειράζουν οι σεξουαλικές τους επιθυμίες;
Τι διαφορά μπορεί ν παίζει το χρώμα, η θρησκεία ή η πολιτικές απόψεις στον άνθρωπο;
Γνωρίζουμε τι έπαθε εκείνος"  και έμεινε ανάπηρος,η παραμορφώθηκε;
Γνωρίζουμε τι έκανε για να αξίζει τέτοια αντιμετώπιση;
Και ρωτάω τι μας πειράζει;
Αν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος, ετερόφυλος,στρέιτ,μπάι,ανσεξουαλ,αν έχει άσπρο, μαύρο, κίτρινο χρώμα
αν περπατάει στραβά η και καθόλου;
Τι και αν είναι σε καροτσάκι η αν δεν μπορεί να ορθώσει μια λέξη σωστά,αν έχει εγκαύματα και σημάδια ή απλά αν είναι από άλλη χώρα,
αν είναι απλά ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ;
Τότε εσύ που αντιδράς είσαι χειρότερος γιατί δεν βλέπεις την ουσία αλλά μόνο την επιφάνεια. Δεν βλέπεις ότι και αυτοί είναι άνθρωποι που αγωνίζονται για να ζήσουν για μια καλύτερη θέση στην κοινωνία για μια ισοτιμία,για ένα καλύτερο αύριο.

Απλά κοίταξε τους στα μάτια και θα δεις ότι δεν δεν διαφέρετε. Είστε και οι δυο άνθρωποι.


Κανείς δεν είναι λιγότερο άνθρωπος από σένα.
Μάλιστα είναι πολύ καλύτεροι γιατί έχω ζήσει και έχω γνωρίσει διαφορετικούς ανθρώπους χάρη στην μοναδική ευκαιρία του προγράμματος Commenius. Ένα πρόγραμμα που θα το ευγνωμονώ για πάντα.
Γιατί μου χάρισε τεράστιες εμπειρίες, καινούργιους φίλους και μια καινούργια οικογένεια να με περιμένει σε άλλες χώρες.
Και όσο και να το γελάς άκου και αυτό.
Μπορεί να μην γνωριζόμασταν,να μην είχαμε προηγούμενα μεταξύ μας αλλά τους νιώσαμε και μας ένιωσαν.
Ενδιαφέρθηκαν να ρωτήσουν αν ήμαστε καλά και προσφέρθηκαν να μας δώσουν το χέρι τους να σηκωθούμε.
Και όλα αυτά ποιοι;
Άνθρωποι που είχαμε γνωρίσει μόλις χθες.
Άνθρωποι σαν και εμάς.
Άνθρωποι που γίνανε οι δεύτερη οικογένεια μας.
Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μα ταυτόχρονα και τόσο ίδιοι.

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Η ατέλεια του σχεδίου

Μου είχες ζητήσει να μην σ΄αφήσω ποτέ,
να είμαι δίπλα σου ότι και αν γίνει,
να σου κρατάω το χέρι σφιχτά και να σε στηρίζω.
Mου είπες τι να κάνω όταν θα είσαι χαρούμενη,
και ακομα τι να μην κάνω όταν είσαι θλιμμένη.
Ακομα μου είπες τι να κάνω για να λάμψει το χαμόγελο σου και
τι να κάνω για να μην δω το δάκρυ σου.
Είχες φροντίσει για όλα ή μάλλον έτσι νομίζαμε.
Δεν μου είχες πει τι να κάνω,
όταν εσύ φύγεις,
όταν πεις εσύ πρώτη πεις το αντίο.
Τότε τι; Τι να κάνω;

Να αναρωτηθώ;
« Τι έκανα λάθος; »

Να περιμένω;
«Για πόσο;»

Να σε αφήσω ήσυχη;
« Ούτε ένα γεια;»

Είδες;
Υπήρχε μια ατέλεια στο σχέδιο σου.
Άφησες μια εκκρεμότητα.
Δεν το είχες φροντίσει,ή μήπως δεν το είχες προβλέψει;
Πίστευες θα μείνεις για πάντα εδώ;
Ήταν λάθος. Ένα αστείο που δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί.
Πίστευα ότι ο κόσμος ήταν άδικος, ότι εσύ ήσουν άδικη,
αλλά έκανα λάθος.
Εγώ έσφαλα από την πρώτη στιγμή,
που δεν είπα όλα αυτά που ένιωθα.

Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Πάντα ήμουν.


Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

φίλε μου

έναν άνθρωπο δεν πρόκειται  να τον κατανοήσεις ποτέ.
όπως επίσης δεν πρόκειται να βρεις κάποιον ίδιο με σένα.
θα ζοριστείς μα θα βρεις κάποιον που θα ταιριάζετε.
θα βρεις κάποιον που δεν θα σας ενώνουν οι ομοιότητες αλλά οι διαφορές σας.
θα βρεις κάποιον  που με το χαμόγελο του θα σου παίρνει τον πόνο.
αυτόν τον άνθρωπο μπορείς να τον λες φίλο.
θα είναι εκεί κάθε ώρα μαζί σου και στα εύκολα και στα ζόρικα.
και εκεί στον σταθμό της φιλίας θα βρεις αυτόν που αξίζει.
θα αλλάξεις πολλούς σταθμούς.
αλλά ένας μόνο θα σου κινήσει το ενδιαφέρον.
ο φίλος σου.
θα είναι πραγματικός.
με στην ομίχλη του σκοταδιού θα έρχεται μόνο και μόνο γιατί θα είσαι χάλια.
και όσο μακρυά και εάν είναι εσύ θα τον νιώθεις διπλά σου.
γιατί απλά σε νιώθει δικό του.












Μεγαλώνοντας

μεγαλώνοντας μαθαίνεις.
αλλά τι ακριβώς είναι αυτό που μαθαίνεις;
εξισώσεις, αρχικοί ή μήπως νόμοι;
όχι μαθαίνεις την ζωή.
μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις κινδύνους που παλιότερα θα το έβαζες στα πόδια.
μαθαίνεις να χειρίζεσαι καταστάσεις και ωριμάζεις.
από παιδί γίνεσαι έφηβος και από κει ενήλικας.
δεν είσαι ποια παιδί, συνεπώς δεν είσαι ποια το θύμα.
και ξέρεις πλέον ότι πολλές φορές τα πράγματα
δεν γίνονται όπως τα σχεδιάζεις.
προσπαθείς μα αποτυγχάνεις.
αλλά πλέον δεν το βάζεις κάτω.
γιατί ελπίζεις και στοχεύεις.
και όπως λένε όταν θέλεις κάτι γίνεται.
ή καλύτερα ευχόσουν κάτι και θα γίνει.

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Μαραμένα πέταλα

Χάος υπάρχει
υπάρχει παντού
σαν την φωτιά που καίει
καίει και ο πόνος
καίει και η μοναξιά
η μοναξιά αυτού
αυτού σ'αυτόν
τον ανάξιο κόσμο
τον γεμάτο μαραμένα πέταλα
τα χιλιομεταχειρισμένα όνειρα
τα φαιά χαμόγελα
την απόκοσμη βια
και όλα αυτά σε έναν κόσμο φλύαρο
που μόνο μιλάει
χωρίς να σκεφτεί αυθαδιάζει
αυθαδιάζει την ασυνάρτητη λεξιπενία
τις βιασμένες σκέψεις
που φεύγουν και στέκονται εκεί
μας κοιτούν
κάτω από το κόκκινο φως στην άκρη του σπιτιού
κόκκινο φως
το φως που ασελγεί στην αδικία
μια αδικία δίχως τέλος
ένα ατιμώρητο έγκλημα
και μια πουτάνα
που μόλις ευχαριστήθηκε
ευχαριστήθηκε σκοτώνοντας την άδεια της ψυχή
και το παιδί εκεί
κάτω από τους κεραυνούς
την κοιτάζει
αμέτοχο
γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι
να την σταματήσει
και ανάπηρο 
χάνετε στις σκέψεις του
και η ελευθεριά περνά από κει
και ονειρεύεται
μια χώρα όπως παλιά
αυτόνομη και ανεξάρτητη
περνά και χάνετε από το μυαλό του
το μυαλό που ακομα σκέφτεται
σκέφτεται σκέψεις
σκέψεις για έναν κόσμο που τον πρόδωσε
για να κράτος που σαν την ποιο φτηνή πουτάνα ξεπουλήθηκε
για μια χώρα ανήμπορη να είναι χώρα
και για ένα έθνος που τον άφησε
τον άφησε στον δικό του πόνο
τον πόνο που ένιωσε παλιά.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Εσύ μοναχικέ ιππότη

Ο ουρανός μαύρισε.
Ο ήλιος εξαφανίστηκε.
Το φεγγάρι μαράθηκε και τα άστρα κλαίνε.
Αλλά εσύ βρίσκεσαι εκεί.
Στον δικό σου κόσμο.
"Σε ένα παράλληλο σύμπαν." όπως λες.
Ακομα προσπαθείς, προσπαθείς να μείνεις σταθερός στα δικά σου πιστεύω και στις δικές σου αξίες.
Προσπαθείς να κρατήσεις τους ανθρώπους κοντά σου.
Προσπαθείς...
Μα ξεχνάς ένα πράγμα.
Η ζωή μπορεί να φέρνει αλλαγές μα ότι αξίζει μένει.
Για αυτό σταμάτα.
Μην αγχώνεσαι για το μέλλον ζήσε μόνο το παρόν.
Ότι και εάν γίνει θυμήσου,
θυμήσου όλα αυτά που έμαθες από την ζωή και το σημαντικότερο;
δεν μπορείς να την αλλάξεις.
δεν μπορείς να αλλάξεις το πεπρωμένο, απλά το ζεις.
Για αυτό πριν μείνεις μόνος,
πριν σε απογοητεύσει αυτός ο κόσμος απλά ζήσε τον.
Να ζεις τα πάντα,την κάθε στιγμή και να αρπάζεις κάθε ευκαιρία που σου δίνετε.
Ποτέ δεν ξες πότε θα σου δοθεί η επομένη.
Για αυτό μοναχικέ ιππότη μην ψάχνεις την τέλεια ζωή,
τους τέλειους ανθρώπους,
τον τέλειο κόσμο.
Ξεκίνα να προσαρμόζεσαι σ'αυτόν τον κόσμο, με ότι σου δοθεί.
Μην ζητάς παραπανίσια και θα το δεις.
Κάποια μέρα θα δεις την ανατολή και στο δικό σου παραμύθι.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Ζώντας.!

Έχουν περάσει πολύ άνθρωποι από την ζωή μου.
Μα κανείς δεν κάθισε, ήταν όλοι τους περαστικοί.
Όλοι όμως προσέφεραν κάτι σε αυτήν.
Ήτε καλό ήτε κακό.
Λίγοι όμως ήταν αυτοί που με εντυπωσίασαν και ακομα λιγότεροι αυτοί που θυμάμαι μέχρι σήμερα.
Λίγοι είναι αυτοί που αγάπησα και ακομα λιγότεροι αυτοί που μίσησα.
Μα έμαθα κακία να μην κρατώ.
Δεν τους γνώρισα για να τους κρίνω,
τους γνώρισα για να τους αγαπήσω
για να τους κρατήσω στην ζωή μου,
και να μου την αλλάξουν.
Να την ομορφύνουν και να της δώσουν χρώμα.
Σ'αυτούς τους εκλεκτούς δεν προσποιήθηκα ποτέ,
ήμουν μόνο εγώ.
Δεν με ένοιαζε να τους εντυπωσιάσω, αλλά να τους κρατήσω.
Γιατί κοίταξα να ζήσω και όχι να παίξω μια παράσταση που κάποτε θα τελείωνε.
Και τα κατάφερα.
Ζώντας όπως ήμουν τους κράτησα για πάντα.











Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Ελλάδα

Ελλάδα, η χώρα μας.
Μια χώρα τόσο μικρή αλλά τόσο δοτική και σημαντική.
Η χώρα μας.
Το μέρος όπου ζήσαμε, μεγαλώσαμε, γελάσαμε, ερωτευτήκαμε , μαλώσαμε,το μέρος που γίναμε άνθρωποι.
Άνθρωποι με ψυχή,με αγάπη,με φιλοξενία,με χαρά και γλέντια. Άνθρωποι με τα καλά και τα κακά τους.
Αυτοί ήμαστε. Ήμαστε Έλληνες από την ποιο φανταστική χώρα του κόσμου.
Την ποιο μαγευτική.
Από την Ελλάδα.
Που όσοι και εάν την πολιορκούν ήτε με όπλα ήτε με λεφτά η Ελλάδα θα είναι πάντα μια και ανεξάρτητη.Όσο θα ήμαστε Έλληνες κανείς δεν θα την πάρει,και όσο η γαλανόλευκη θα ανεμίζει εμείς θα την τιμάμε. Δεν θα την πάρουνε ποτέ.

Ούτε με όπλα ούτε με πολέμους, γιατί ο μόνος λόγος που αξίζει για να πολεμάς είναι να πολεμάς για κάτι που αγαπάς, και σαν γνήσιοι Έλληνες δεν θα αφήσουμε κανέναν να περάσει.

Μα ούτε με τα λεφτά τους μπορούν να μας εξαγοράσουν, όχι γιατί είμαστε πιο ισχυροί αλλά γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν τις καταγάλανες θάλασσες μας,τα καταπράσινα βουνά μας,τα ανεκτίμητα μνημεία μας,την ιστορία μας μα ούτε και τον πολιτισμό μας.

Έλληνας δεν γίνεσαι γεννιέσαι, και προς όλους αυτούς που μανιωδώς προσπαθούν να μπουν στην χώρα μας η απάντηση είναι μόνο μια "ΟΧΙ".

Ελλάδα <3 ένα βίντεο που αξίζει να δούμε (Flying over Greece | Πετώντας πάνω από την Ελλάδα)

Γιατί τίποτα από όλα αυτά (στο βίντεο) δεν μπορούν να αγοραστούν με το χρήμα.
Ο μόνος άξιος για να τα κατέχει είναι αυτός, που για αυτόν είναι το σπίτι του, ο πολιτισμός του, ένα έθνος αιώνων και αυτος ειναι μονο ο Έλληνας.
Γιατί οι καταγάλανες θάλασσες, και όλη η μαγεία της Ελλάδας δεν μπορεί να εξαγοραστεί παρά μόνο να αγαπηθεί και να τιμηθεί όπως της αρμόζει σαν μια χώρα παραδεισένια.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Ελεύθερο Πνεύμα

Κάθομαι στην γωνία μου, έχει γίνει η δικιά μου γωνία.
Κάθομαι στην καρέκλα μου και αγναντεύω από το παράθυρο μου.
Οι άλλοι μιλάνε, μιλάνε αλλά δεν τους ακούω.
Δεν με ενδιαφέρουν αυτά που λένε, με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Κοιτάζω έξω...
Τον καταγάλανο ουρανό,
τα πράσινα δέντρα...
Ένα αεροπλάνο περνάει.
Το κοιτάω.
Δεν είναι ελεύθερο.
Δεν είναι σαν και εμένα.
Έχει έναν συγκεκριμένο προορισμό.
Όχι εγώ όμως.
Ξανακοιτάω...
Ένα πουλί.
Μα τι είναι; Είναι πολύ όμορφο.
Έκανε στάση στο δέντρο έξω από το παράθυρο.
Το δικό μου παράθυρο.
Έκανε στάση, από το μεγάλο του ταξίδι.
Ένα ταξίδι χωρίς αρχή, ούτε τέλος.
Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό.
Είναι ελεύθερο, χωρίς να τον καταπιέζει κάποιος.
Ανοίγει τα φτερά του και φεύγει, πετάει. Πετάει χωρίς σταματημό.
Κάνει κύκλους, πετάει ψηλά, και μετά χαμηλά.
Πετάει και χάνετε στα σύννεφα.
Πετάει ελεύθερο και χάνεται.
Να και ένα δεύτερο.
Πετάνε μαζί, κάνουν κύκλους, σχέδια...
Ορίζουν έναν προορισμό.
Όχι για να τους περιορίσει, αλλά για να τους ενώσει.
Να περάσουν μαζί την επομένη άνοιξη.
Να είναι οι δυο τους.
Να πετάνε, να είναι ελεύθεροι, χωρίς περιορισμούς.
Να ζούνε μαζί.
Πετάνε, πετάνε για πάντα.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Νένα

Πριν από μέρες ήσουνα εσύ
ένα απλό κορίτσι όλο γέλιο και ζωή.
Δεν ρωτούσε το γιατί
και το παίζε πολύ χαζή,
ενώ με την κάθε αφορμή Θύμωνε ακομα ποιο πολύ.
Κοιτώντας το συμφέρων της
προσπαθούσε να πνιγεί
μα σαν ψαράκι κολυμπούσε για να καταφέρει να σωθεί
και όταν γνώρισε εμένα έγινε φίλη κολλητή.

Ο φύλακας ο άγγελος της,
ο φύλακας ο άγγελος μου
γίναμε ένα και μισό
μέχρι που η φίλη μου η Νένα
γνώρισε τον ένα και μοναδικό.
Μαλώσαμε, φωνάξαμε
γίναμε από δυο χωριά, χωριάτες
και όταν την πήρα και τηλέφωνο μου είπε για ντομάτες
και για τον ξάδερφο μου τον γατούλη και ότι κοιμάται με δυο γάτες.

Άντε μουρλή άσε ήσυχες τις γάτες
και πιάσε αυτά που μου χρωστάς,
ένα γιουβέτσι
ένα λαπτοπ
και ένα κάστρο από σένα ειδικά για μένα
στην όμορφη την παιδική
που κατά τύχη δεν με γνώρισες εκεί.

Σαν τα πα όλα αυτά
με αντιγύρισε και με ύφος μου ψιθύρισε
άστα όλα αυτά
που είναι η δικιά μου ζωγραφιά;

Μια ζωγραφιά από μένα ειδικά για αυτήν
σαν το ποίημα αυτό μια και μοναδική
και με τον φίλο της τον Παύλο
που χει ποιο καλή φωνή
ας ξεκινήσουν να το τραγουδάνε μέχρι αύριο το πρωί.

Και ας έρθει και η Μαρία και η Ελίζα
οι φίλες σου οι κοντινές
να ζήσουνε το πάρτι σαν να ΄τανε για αυτές
και ας έρθει και η Δώρα
που με λέει και κουνούπι
η χαζό τρελό-καμπιερο
που ΄ναι όμορφη και ζουμερή
και πριν το τέλος ας έρθει και η Ανατολή
που μαζί με την ξαδέρφη τους την Γιώτα
οι τρεις τους κάνουν σαν τρελές
όταν βλέπουνε μανάρια να τους καίνε τις καρδιές.

Και άλλοι φίλοι που εγώ δεν τους γνωρίζω
εύχομαι να έρθουν και να το γλεντήσουν
και πριν τελειώσει αυτό το πάρτι
ένα μανάρι όλο δικό σου
για να σου κλείνει και το μάτι ;)

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Καλοκαίρι στην αλάνα

Το καλοκαίρι μύρισε.
Ήδη από τις αρχές του Ιουνίου έγινε αισθητό...
Τα ζευγαράκια άρχισαν να περπατάνε και 
να σιγώ τραγουδάνε κάτω από την καλοκαιριάτικη πανσέληνο...
Η ζέστη αφόρητη μα και μοναδική γέμιζε τους δρόμους μες τον καύσωνα,
αλλά η αλάνα γεμάτη.
Εκεί που μεγάλωσα...
Εκεί που έπαιξα...
Και ακομα και τώρα είναι γεμάτη...
Με την ένδειξη "Το Καλοκαίρι Γύρισε" τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους,
Κραυγές, 
ουρλιαχτά, 
γέλια αντηχούν σε κάθε γωνία της αλάνας.
Της αλάνας...

Αχ αναμνήσεις...
Τότε που το παγωτό έλιωνε στα χέρια.
Τότε που βαρούσαμε το τζάμι της Θείας Παναγιώτας και αντί να μας μαλώσει μας έδινε καραμελίτσες.
Ακομα τις θυμάμαι, είχαν γεύση ροδάκινο, η αγαπημένες μου και
μετά όταν σκοτεινιάζε καθόμασταν ξαπλωμένοι στο σκληρό χώμα 
κοιτούσαμε τα αστέρια και το φεγγάρι και ονειροπολούσαμε.
Ονειροπολούσαμε το μέλλον και το πως θα 'μαστε.
Μεγάλοι...
Με τους έρωτες και τα κορίτσια που θέλαμε...
Τι μικροί που ήμασταν.
Νομίζαμε ότι θα έχουμε όποια θέλαμε...
Και ήμουν εγώ που το κατάλαβα πρώτος.
Όταν σε έχασα, εκείνη την καλοκαιριάτικη μέρα
30 Αυγούστου...
Όταν τελείωσε το καλοκαίρι τελείωσα και εγώ...
Τώρα όμως εδώ...
Στο νέο καλοκαίρι...
Στο ποιο γλυκό καλοκαίρι...
Όπου η μπλούζα θα κολλάει από την ζέστη,
το παγωτό θα λιώνει στο χέρι,
ο ήλιος θα καίει κάθε τι πάνω στην γη,
τα παιδιά θα παίζουν χαρούμενα
και εγώ θα κάνω την ποιο όμορφη αρχή.
Ένα καλοκαίρι χωρίς εσένα,
ένα καλοκαίρι στην αλάνα,

Ένα καλοκαίρι και πάλι παιδί...

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Άγνωστοι Γνωστοί

Την ειδα από μακρυά, αλλά ήταν σίγουρα αυτή;
Ομόρφυνε! Ή ο καιρός που πέρασε και μου έλειπε την έκανε ποιο όμορφη;
Λες να με θυμάται;
Μπα βλακείες.... Σιγά! Τι ήμουν εγώ για αυτήν;
Γελάει. Πόσο μου άρεσε όταν γελούσε, 
μπορώ να πω ακομα με αρέσει το χαμόγελο της.
Αλλά όχι!Πείσμα...

Εγωισμός πάνω από τον εγωισμό.

Άλλαξε πάντως! 
Αχ πόσο θα ήθελα......
Όχιιιιιι, ξέχνα την, βγάλ΄την απ το μυαλό σου μια χαρά τα είχες καταφέρει πριν την δεις!
Και μην ξεχνάς εάν θέλει μπορεί  να έρθει να σε χαιρετίσει.

Μα πάγος πάνω σε πάγο δεν πάει.

Ναι καλά αυτή ήταν που αποφάσισε να με ξεχάσει, εάν θέλει εδώ είμαι ας έρθει και ας κάνει ότι δεν με είδε.
Γελάω... Πνεύμα ανωτερότητας;
Σιγά απλά είναι μια άγνωστη, τι με νοιάζει;
Να απλά κάποτε θα έδινα τα πάντα για αυτήν, αλλά τώρα ούτε στάλα σάλιου για ένα απλό γεια.
Πως καταντήσαμε έτσι; εμείς; το πιστεύεις;
Αλλά πλέον έχω άλλους ανθρώπους να νοιάζονται για μένα, μπορεί να μην σου μοιάζουν να μην με γεμίζουν 100% αλλά αυτοί με σκέφτονται μια στο τόσο.
Κάποτε ήμουνα για σένα πολλά αλλά τώρα δεν αξίζω ούτε ένα σου χαμόγελο... Τι κρίμα!

Και το κάποτε έγινε τώρα και όπως αλλάζει ο καιρός, αλλάζουν και οι άνθρωποί.

Άπλα δυο άγνωστοι, που συναντήθηκαν τυχαία,
απλά δυο παρουσίες που απλά δεν ταίριαξαν, 
δυο ψυχές που ποτέ δεν κοιτάχτηκαν,
δυο σώματα που ποτέ δεν ενώθηκαν.

Απλά δυο άγνωστοι...

Και η αυλαία έπεσε,το θέατρο τον δυο ξένων τελείωσε, έφυγες.
Έφυγες και ησύχασα, η καρδιά άρχισε να χτυπά κανονικά.
Μόνο γνώριμα πρόσωπα με περιτριγυρίζουν...
Και δεν είσαι μέσα σε αυτά...
Είσαι απλά μια ανάμνηση, μια άγνωστη. 

Αυτή που δεν θα ξεχάσω ποτέ και αυτή που δεν θα θυμηθώ ξανά...





Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Ανατολή

Ο ήλιος ανέτειλε  για πρώτη φορά στον ουρανό εκείνη την μέρα.
Το τοπίο μπροστά μας ήταν σαν να βγήκε από το παραμύθι,το καλύτερο παραμύθι,το δικό μας παραμύθι.

Περπατούσαμε βουβά ο ένας δίπλα στον άλλο, οι παπαρούνες δίπλα μας μύριζαν από την χθεσινή βροχή, 
ενώ τα αμάξια πηγαινοερχόταν δίπλα μας καθώς βαδίζαμε στην άκρη του δρόμου.
Βαδίζαμε σαν δυο σκιές, σιωπηλοί με μόνη συντροφιά την απαλή μουσική από το κινητό...

Προχωρούσαμε και εσύ μου έριχνες κλεφτές ματιές όταν νόμιζες ότι δεν κοίταζα. 
Αλλά δεν είμαι χαζός, όλα τα ξέρω όλα τα καταλαβαίνω.
Κουνάω τα χέρια μου άρρυθμα, απλά για να ακουμπήσω την άκρη των δικών σου.

Κοιτάς την ανατολή και χάνεσαι! 
Σαν δυο σκιές βαδίζουμε, χωρίς να μιλάμε. 
Αλλά ότι σκέφτεσαι εγώ το ξέρω, το νιώθω, είναι εμφανές μα και καλά κρυμμένο.
Είμαι ο χαζός σου, απλά νομίζεις ότι κοιμάμαι και δεν βλέπω αλλά το ξέρω,τα ξέρω όλα.

Είμαι η ανατολή που περιμένεις να εμφανιστώ μέσα από το σκοτάδι.
Είμαι αυτός  που απαλά θα σε ταξιδέψει στα πέρατα του κόσμου,
 μακρυά εκεί όπου καμιά ψυχή δεν έφτασε ποτέ.
Είμαι αυτός που θα σε κάνει να νοιώσεις ξανά.
Είμαι η ανατολή ή απλά είμαι ο χαζός σου,
ο δικός σου χαζός!

                                                      Κύπρος 25/4/12

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Βαλίτσες

Σαν φτωχός σέρνομαι από εδώ και από κει
ψάχνοντας για ένα φύλο χαρτί, ένα φύλο χαρτί για να αποθηκεύσω τα λόγια μου και
μια τουλίπα για να τραγουδήσω τα όνειρα μου.

Με τις ρόδες μου να κυλάνε και να χτυπούν σε κάθε πεσμένο συναίσθημα του δρόμου
προσπερνώντας αλαφιασμένος την λίμνη του χάους σε πλησιάζω.

Και όμως εγώ παρέμεινα ίδιος εξωτερικά, αλλά εσωτερικά άφησα την πανσέληνο να σβήσει,
να αλλάξει διώχνοντας κάθε τι πικρό μαζί με το λιώσιμο των πάγων.

Σαν ένα ηφαίστειο που δεν ξες πότε θα εκραγεί αλλάζω, αλλάζω συνεχώς.
Άλλες φορές το περιεχόμενο είναι άδειο, κενό από κάθε συναίσθημα,
ενώ άλλες φορές γεμάτο με κάθε άχρηστο πράγμα μέσα. Άχρηστο γι ΄σας,
που γεμίζετε τον χώρο σας με υλικά πράγματα, πράγματα κάλπικα, όχι σαν τα δικά μου.

Εγώ ανανεώνω τον χώρο μου κάθε τόσο και τόσο και τον γεμίζω με αγάπη,
φιλία,
χαρά,
ευτυχία,
αλλά όπως λένε ουδείς τέλειος
έτσι παθαίνω και μαθαίνω γεμάτος
πόνο,
δάκρυ,
ένταση-θυμό
μα ξανά μετά από κάθε μπόρα έρχεται το ουράνιο τόξο έτσι αλλάζω,
αλλάζω και γεμίζω με πράγματα που θα μείνουν,
με πράγματα που αξίζουν,
ΑΝΕΚΤΊΜΗΤΑ.


Ο άνθρωπος είναι σαν μια βαλίτσα.
Μπορεί εύκολα να αλλάζει τον εσωτερικό του κόσμο.
Μπορεί εύκολα να μετατραπεί από τέρας συναισθηματισμού,
σε άγγελο του διαβόλου.
Πάντα μετά από ένα άνοιγμα υπάρχει ένα κλείσιμο,
έτσι μετά από κάθε πόνο υπάρχει η χαρά.

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Χορδές

Αδύναμες και άκαμπτες, μια ασήμαντη λεπτομέρεια στο μελωδικό όργανο,
καθόμαστε και περιμένουμε να έρθει το κατάλληλο άτομο για να μας αγγίξει.
Πρέπει να είναι αυτό που θα μας κάνει να νιώσουμε σημαντικές.
Για να βγάλει ότι ποιο υπέροχο μπορούμε να του προσφέρουμε.
Μόνο για αυτόν,στον δικό του ρυθμό.
Έναν ρυθμό από μας για αυτόν.

Έναν σαν και εμάς.
Να θέλει να ζήσει έντονα,
μέσα στον ρυθμό της μουσικής,
να μας κρατά στην αγκαλιά,να μας σφίγγει δυνατά
και να σιγοτραγουδά
όλα αυτά που επιθυμεί μόνο συντροφιά με εμάς.

Έναν που θα μπορεί να μας μελοποιήσει
με τα δικά του μέτρα.
Να θέλει να ζει με ζωντάνια
να ροκάρει κάθε μέρα
και να μας χαϊδεύει απαλά
ψηλαφίζοντας μας τρυφερά.

Έναν, που πριν τελειώσει η μουσική,
πριν σβήσει αυτή η ποιητική νότα στην ατμόσφαιρα,
πριν μείνουμε απλές ξεχαρβαλωμένες χορδές
να παίξει.
Να παίξει μέχρι το τέλος.
Να παίξει μέχρι να τελειώσει η μουσική.
Να παίξει απαλά με εμάς για σένα.

Εσένα που είσαι τα πάντα στην ζωή του,
για σένα που πριν τελειώσει η μουσική
θέλει να ολοκληρώσετε τον χορό.

Στην ζωή μας μπορούμε να επιλέξουμε εμείς με ποιες χορδές θα παίξουμε. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τις βαριές και τις ψηλές αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο, όπως διαφορετικό θα είναι εάν επιλέξουμε να αγαπάμε κάποιον/α που δεν μας αγαπά από το να αγαπήσουμε αυτό που μας αξίζει.

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Τρένο συναισθημάτων (παρτ 2)

...

"Αλλά κάποιες φορές ίσως είναι ποια αργά για να διορθώσεις κάποια πράγματα" τις είπε ο φίλιππος.
" Σωστό αυτό αλλά σου έχω δείξει άπειρες φορές οτι νοιάζομαι. Και δεν ξέρω και γιατί στεναχωριέσαι;"
"Μα πριν λίγο είχες πει στην Μάνια οτι πας για άλλα, πως να σε εμπιστευτώ;"
"Πριν λιγο καιρό πήγαινα! Τώρα σε θέλω φίλιππε."του ψιθύρισε η Ελίνα.
Τα πράγματα ήταν πολύ περίπλοκα μεταξύ και κατέληγαν σε αδιέξοδο σχεδόν πάντα! Είχαν μια μεγάλη αγάπη, άσχετα εαν τώρα ο Φίλιππος δεν πίστευε σε αυτήν.
Ο Φίλιππος δεν μπορούσε πουθενά να την κάνει ευτυχισμένη,τις έφερνε ολο αντιρρήσεις και δήθεν ότι η Ελίνα θέλει να φύγει.
Στο λέγε λέγε όμως ήρθε και αυτή η στιγμή.

 Την θυμάμαι σαν να ταν χθες, έγραψε ο Φίλιππος, όταν ήρθε η Ελίνα και με είπε οτι την αγάπη δεν την σχεδιάζεις. Δεν έχει σίγουρη αρχή, και σίγουρα δεν έχει τέλος ή ορατή ημερομινία λίξης σε αυτούς που την ζούνε.Απλός δεν είναι πως σταμάτησα να σε θέλω. Κουράστηκα λίγο από όλα τα προσχέδια, από της ημερομηνίες κτλ.


Και τότε όλα απλά κατέρρευσαν σαν μια στοίβα απο τραπουλόχαρτα.
Και έτσι χωρίς κανείς να πιστεύει οτι θα τα καταφέρουν τελείωσε έτσι το γυμνάσιο με την τελευταία τους έντασή να τους κάνει δυο καλούς φίλους.

Αλλά όχι, το κάρμα(ή πειτε το όπως θέλετε) δεν θα τους άφηνε ετσι. Δεν θα άφηνε την αγάπη τους να μείνει στις αναμνήσεις τους ως ενας ανεκπλήρωτος έρωτας.

Και ετσι έστω για 10 λεπτά συναντήθηκαν οχι για να μιλήσουν αλλά γιατί ο Φίλιππος τις είχε υποσχεθεί να τις δώσει κάτι και ετσι συναντήθηκαν.
Όχι οτι έγινε κάτι αλλά το μέλλον επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις...
Όχι σύντομα αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.

Πέρασε και το καλοκαίρι με αμυδρή επικοινωνία μεταξύ τους.
Το Φθινόπωρο όμως ήθελε να τους δει μαζί,πριν ρίξει τα φύλλα του ήθελε να τους δει μαζί.
Έτσι συναντήθηκαν για να του επιστρέψει αυτό που της είχε δώσει το καλοκαίρι.

Συναντήθηκαν, μίλησαν, γέλασαν και το βράδυ γύρισαν σπίτια τους.

Πέρασε καιρός όταν πήρε πρωτοβουλία η Ελίνα και του είπε οτι μετά την συνάντηση τους ένιωσε κάτι όπως παλιά.Το ίδιο ένιωσε και ο Φίλιππος! Αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτα!

Έτσι πέρασε ο καιρός και το αίσθημα ξανά σβήσε τουλάχιστον απο την μεριά της Ελίνας.
" συγνώμη αλλά δεν νιώθω πια αυτά που ένιωθα παλιότερα, κι εσύ μου στέλνεις κάτι περίεργα μνματα κι εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω. Απλώς πιστεύω πως τα πράγματα είναι καλύτερα έτσι, ήμαστε ακόμη φίλοι, μην το ξεχνάς­ ­."
"  Δεν έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου,όμως μπορώ να σε ακούσω.Δεν μπορώ να αλλάξω τ παρελθόν ή τ μέλλον σου.Όμως όταν θα με χρειαστείς θα είμαι εκεί μαζί σου. Μπορώ να σου προσφέρω τ χέρι μου να κρατηθείς και να μην πέσεις. Δεν  κρίνω τις αποφάσεις που  παίρνεις στην ζωή σου,αρκούμε στο να σε στηρίζω να σου δίνω κουράγιο. Θα σου προσφέρω όσο χώρο χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να σου πω ποία είσαι ούτε ποια πρέπει να γίνεις, μόνο μπορώ να σε αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου.!  Να ξέρεις ότι είμαι εδώ περαστικός... Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο 1ος, ο 2ος ο 3ος στην λίστα σου μου αρκεί που με θεωρείς φιλο σου "

Και έτσι πάνε όλα οτι υπήρχαν έσβησαν και παρασύρθηκαν μαζί με το λιώσιμο του χιονιού.
Ωστόσο ο φίλιππος ένιωθε ξανά. Αλλά πλέον ένιωθε, ένιωθε το τέλος το τέλος ήταν εκεί.
Έτσι ο Φίλιππος άρχισε να γραφεί όλα όσα ήθελε να της πει άσχετα εάν δεν είχε το κουράγιο ποτέ, ήθελε απλά να τα γραφεί.

Συγνώμη, πρώτα ήταν αυτό που ήθελε να της πει. Συγνώμη,για όλα αυτά που σε αγάπησα και δεν έκανα κάτι. Απλά είχα βάλει έναν τοίχο στα συναισθήματα μου επειδή δεν ήθελα να δεις πόσο νοιαζόμουν για σένα, πόσο σε αγαπούσα και επειδή δεν ήθελα να σε πληγώσω ή να δεις πόσο τρωτός και αδύναμος ήμουν πάνω στο θέμα της σχέσης. Φυσικά δεν σου ζητάω να γυρίσεις πίσω και να ανοίξεις μια πληγή που όπως λες έχει κλείσει. Ότι έγινε, έγινε. Χαίρομαι που συνεχίζεις μπροστά. Όλα αυτά τ χρόνια έμαθα πολλά. Έμαθα να μην αρκούμε μόνο στα λόγια αλλά μόνο στις πράξεις. Ενώ επίσης μου έμαθες πως να δείχνω την αγάπη μου και τώρα πλέον να μην ζητώ ανταπόδοση αυτού του αισθήματος. Απο δω και πέρα θα ζω το σήμερα και δεν θα προγραμματίζω τα πάντα γιατί δεν είναι σίγουρο οτι θα βρίσκομαι εδώ αύριο για να το κάνω, γιατί μου έδηξες πως δεν εξαρτάτε από εμάς το να προγραμματίζουμε την ζωή. Θα σε θυμάμαι για καιρό και δεν σε κατηγορώ που έφυγες έκανες το αναπόφευκτο. Εγώ δεν θα επιμείνω άσχετα εάν δεν μπορώ να πάω κάπου αλλού. Το παρελθόν μας(οποίο και να ήταν αυτό) έχει γίνει η μεγαλύτερη νοσταλγία μου με αποτέλεσμα να καταδικάζει το μέλλον μου να θυμάται τα πάντα.

Έγραψε ο Φίλιππος και έκλεισε το τετράδιο. Μαζί του έκλεισε την Ελίνα και όλη του την αγάπη για αυτήν.
Όλα είχαν πια τελειώσει...
                                
                                                                THE END...


Κλείσε τα μάτια σου και απλά θυμήσου.
Θυμήσου ότι ζήσαμε και πες με ότι απλά με ξέχασες.
Με ξέχασες για πάντα.

















Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Τρένο συναισθημάτων (παρτ 1)

Μια φορά και έναν καιρό,μια πανέμορφη κοπέλα και ένας ρομαντικός νέος ερωτεύτηκαν.

Όλα ξεκίνησαν 7/9/2009 όταν ο Φίλιππος για πρώτη φορά άκουσε την γλυκιά φωνή της Ελίνας. Ήταν η μέρα που γνωρίστηκαν, χωρίς να ξέρουν τι τους κρύβει το μέλλον. Περάσαν πολλά μαζί, φιλία, αγάπη, ένταση έρωτα, πόνο.Ο Φίλιππος και η Ελίνα ερωτεύτηκαν από εκείνη την στιγμή αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι.

" Ήμουν τρελά ερωτευμένος μαζί της το ιδιο και αυτή, αλλά ήμουν τόσο δειλός που ποτέ δεν της το έδειξα, ποτέ δεν της έδειξα πόσο πολύ νοιαζόμουν για αυτήν" , έγραψε ο Φιλιπος στο ημερολόγιο και νοστάλγησε το παρελθόν.

Ο Φίλιππος ήταν ένα ντροπαλό παιδί, ιχθύς και δεν είχε μεγάλη πείρα στις σχέσεις, ήταν ρομαντικός ενώ Ελίνα, Λέων, δυναμική και πανέμορφη.Ο Φίλιππος είχε προσπαθήσει αρκετές φορές ηλεκτρονικά να κάνει κάτι, αλλά από κοντά δεν μπορούσε και αυτό δεν κρατούσε.
Η Ελίνα προκειμένου να μην πληγωθεί η να μην αντέξει να τον πληγώσει του είπε αρκετές φορές «Εεε άκου......σόρρυ που θα το τελειώσω, άμα αυτό που είχαμε μπορεί να θεωρηθεί σχέση, αλλά θα κάνω μια καινούρια αρχή και εσύ ανοίκεις στα παλιά. Απλός τα πράγματα άλλαξαν πολύ. Μπορεί στην πορεία ίσως.Τα λέμε ε! Φίλοι, όπως πάντα, τίποτα δεν άλλαξε σε αυτό.» Ωστόσο όσο και να λέγανε αντίο πάντα το αίσθημα αναζωπυρωνόταν που και που ώστε να ξανά σβήσει με την ντροπή του φιλίππου σαν άδειο κάρβουνο.

Ωστόσο τα ψέματα δεν ήταν μόνο από την μερια της Ελίνας και ο Φίλιππος έλεγε τα μικρά του αθώα ψεματάκια, όπως ότι τα έφτιαχνε με άλλες για να μην νιώθει βλάκας που δεν μπορούσε να της δείξει τα πραγματικά του αισθήματα. Ωστόσο όσο και να έλεγαν να χωρίσουν από την ανύπαρκτη και εικονική τους σχέση πάλι κατέληγαν μαζί. Να κάνουν βόλτες δίπλα δίπλα,να γελάνε ζωηρά να κάθονται οι δυο τους στις εκδρομές σαν δυο καλοί φίλοι.Τα ψέματα πηγαίναν και έρχονταν μεταξύ τους τόσο γρήγορα όσο όταν τα κύματα σκάνε στην άμμο.

Σήμαιναν πολλά ο ένας για τον άλλο και η Ελίνα του το έλεγε πολλές φορές, αλλά αυτός όλο και δίσταζε. Έκαναν όνειρα μαζί αλλά ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν.Ο φίλιππος εκφραζόταν ποιο εύκολα από μακρυά,τις είχε γράψει και τραγούδι και ντουζίνες ποιήματα αλλά ούτε και πάλι γινόταν τίποτα μεταξύ τους. Είχαν και οι δυο αμφιβολίες και φόβους για τα συναισθήματα του άλλου.Ο Φίλιππος έβαζε σχεδόν πάντα την φίλη του την Μάνια να μαθαίνει και να του τα λέει προσπαθώντας να βρει κουράγιο.Υπήρχαν στιγμές που η Ελίνα θύμωνε με τις βλακείες και τα ψέματα του που δεν ειχε ούτε το κουράγιο να τον πει με το όνομα του. Αποκαλούνταν συχνά με τα επίθετα μόνο και μόνο να την σπάσουν ο ένας στον άλλο.

«είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως τέρμα οι αγάπες και δεν ξέρω κι εγώ τι για το γυμνάσιο! είμουν "μικρή" για να το αντέξω! Κι όμως, εσένα σε αγάπησα, έστω για όσο ήταν!ΤΕΛΟΣ! τόσο απλά!!! δεν θέλω να το νιώθω άλλο αυτό από την στιγμή που η δικιά σου ανταπόκριση πήγε βόλτα!» του ειπε θυμωμένη η Ελίνα την νύχτα που αλλα φαίνονταν να καταρρεύσουν.« Όμως όσο απίστευτο κι αν ακούγεται εγώ το τόλμησα, μπόρεσα και σε αγάπησα!Και στο κάτω κάτω πραγματικά δεν έφταιγα εγώ που δεν ήθελες να κάνουμε κάτι, άμα όντως είχες βαρεθεί ήταν τόσο εύκολο να αποδεχτείς μια από τις προτάσεις μου, τόσες φορές σου είπα πάμε να κάτσουμε εκεί; ή δεν πάμε αλλού; ή ακόμη και την τελευταία μέρα, σου είπα θα έρθεις κι εσύ;Αλλά τζάμπα τα συζητάω τώρα όλα αυτά ούτως ή άλλος για μένα δεν μετράνε άλλο. Το αποφάσισα.»
Όλα φαίνονταν να είχαν τελειώσει εκείνη την νύχτα, αλλά όχι. Ο έρωτας τους ήταν ποιο μεγάλος από ότι μπορούσαν να φανταστούν. Και εκεί που όλα πηγαίναν να σβήσουν η Ελίνα ξανά έκανε την κίνηση .
« Φίλιππε εγώ σε θέλω μια φορά, πες το όπως θες, πόθος, ενθουσιασμός εμένα το ίδιο μου κάνει. Το θέμα είναι εσύ τι νιώθεις; Μου λες πως την μία θέλεις να πάμε κάπου μαζί την άλλη όχι, την μία το εύχεσαι την άλλη όχι......... »

Αλλά ουτε αυτή η προσπάθεια της έφερε το ανάλογο αποτέλεσμα,που θα ήθελαν. Ο Φίλιππος ήταν ντροπαλός.
Ωστόσο δεν ήταν μόνο η έλλειψη θάρρους για να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους. Και άλλοι παράγοντες ήταν αυτοί που τους εμπόδιζαν να είναι μαζι,όπως διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες.Οι αμφιβολίες,οι φόβοι,οι ανησυχίες του τον έκαναν στρυφνό στα ματιά της αλλά αυτή ακόμα μετά από δυο χρόνια προσπαθούσε να ξανακολλήσει το ραγισμένο γυαλί.

«Σου έχω δείξει άπειρες φορές πως νοιάζομαι! και δεν ξέρω καν γιατί στεναχωριέσαι. Σου έχω πει πως σε θέλω και όντως σε θέλω! » του ψιθύρισε ένα πρωινό η Ελίνα πριν μπουν για μάθημα, αλλά ο Φίλιππος ακομα δεν μπορούσε να κάνει κάτι.
Η ντροπή του τον κατέκλυζε κάθε φορά που έβλεπε το αγγελικό της πρόσωπο.
«Δεν θελω να σε πληγώσω.Σάγαπω και φοβαμαι ότι αυτό που εχουμε δεν θα κρατησει για πολύ.Φοβαμαι…»της απαντησε ο Φιλιπος.
«Μα, αυτό είναι δικό σου θέμα, εγώ σου λέω πως μπορείς να με εμπιστευτείς....Και για όλα τα υπόλοιπα (αν θα κάνουμε κάτι, αν θα κρατήσει για πολύ, αν θα κρατήσει για λίγο κτλ) απλός μένει να το δούμε. Είμαστε ακόμη έφυβοι δεν είναι πως θα παντρευτούμε αύριο και πρέπει να πάρουμε την απόφαση τώρα αμμέσως!» προσπάθησε να του δώσει κουράγιο.

Ο Φίλιππος νοστάλγησε όλες τις ευκαιρίες να είναι μαζί με την Ελίνα. Μετάνιωσε που δεν είχε ανέβει έγκαιρα στο τρένο της δικιάς τους αγάπης.
Ο φόβος του μην την χάσει τον οδηγούσε στον παραλογισμό,τις έριχνε ευθύνες που δεν υπήρχαν,την έκανε να νιώθει χαζή, σαν να προσπαθεί να περάσει μέσα από έναν τοίχο για να εισχωρήσει στα συναισθήματα του. Αλλά όλα έχουν και τα όρια τους. Και η Ελίνα ειχε βαρεθεί τρια χρόνια στην αναμονή, οπότε πριν προλάβει να φύγει μόνος του τον έδιωξε. Ένα λάθος ωστόσο ούτε αυτό κατάφερε να τους γκρεμίσει.
"Γιατί όπως και πριν η Ελινα ηταν αυτή που ξαναεκανε σιγα σιγα το λουλουδι να ανθήσει" , έγραψε ο Φίλιππος.
«Δεν χρειαζόταν να προγραμματίζουμε τα πάντα, δεν χρειαζόταν να μην μιλάμε στο σχολείο, δεν χρειαζόταν το άγχος, δεν χρειαζόταν η "ντροπή", και εσύ επέμενες σε αυτά τα πράγματα.
Απλός ήθελα να σε κάνω να "νευριάσεις" να παλέψεις για κάτι.....να καταλάβεις πως όλα αυτά δεν χρειαζόντουσαν.ΑΝΤΙΟ» και παλι η δήθεν τυπική τους σχέση ηταν η στιγμή που έφτανε στο χείλος του γκρεμού, έτοιμη να φουντάρει.

"Το θέμα είναι να μην τα παρατάς και να διορθώνεις τα πράγματα" , έτσι δεν λένε, συνέχισε να γράφει...  ( To Be Continued...) 

Pic taked By GioTa :) 


Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Και άξαφνα νέα σελίδα στην αγάπη.

Περίμενε...
Χαμήλωσε ταχύτητα,
δεν μπορώ να σε φτάσω.Πας πολύ γρήγορα.
Περίμενε με...
Είμαι αργός,
σκέφτομαι αργά,
βλέπω αργά,
αγαπάω αργά.
Μην τρέχεις, προσπαθώ να σε φτάσω!
Στάσου...
Για μια στιγμή μόνο.
Περίμενε με, να σε δω
                      να σε ακούσω
                      να σε χαϊδέψω
                      να σε νιώσω.

Μα μην σταματάς.Μην γυρνάς πίσω.
Κοίτα μόνο μπροστά.
Πήγαινε μόνο μπροστά,
αλλά πήγαινε λίγο ποιο αργά .

Ίσως κάπου σε προφτάσω.
Ίσως κάποτε σε αγαπήσω.



 

Άφησε με να μπω στην ζωή σου. 
Άφησε με και σου υπόσχομαι να στην γεμίσω.
Να της δώσω χρώμα.
Άσε με να διαβάσω την δύσβατη ψυχή σου,
και να βαδίσω στις αδιάβαστες σελίδες από την δικιά μας ιστορία.
Μια ιστορία που θα ξεκινάει κάπως έτσι:
" Μια φορά και έναν καιρό μια πενέμορφη κοπέλα και ένας ρομαντικός νέος..."
Μα τέλος δεν βάζω,
άσε μας να ζήσουμε την ιστορία μας.
Να γράψουμε τα δικά μας κεφαλαία
Να ζήσουμε τις δικές μας στιγμές σε κάθε γραμμή.

Απλά αφέσου και ζήσε την δικιά μας ιστορία.














Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

«Η Βιβλιοθήκη της Αγάπης.»

Μου άρεσε να παίζω μαζί της,να την προκαλώ.
Από μικρός όμως την φοβόμουν, μπορώ να πω και τώρα την φοβάμαι.
Δεν την άντεχα ποτέ.
Αν και στεναχωριόμουν όταν την έχανα.
Ήμουν θλιμμένος κοιτάζοντας τα ξερά κούτσουρα που άφησε η προηγούμενη.

Άλλα ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος.


Έτσι ξαναερχόταν,
ερχόταν να με ρουφήξει.
Να ρουφήξει ότι απόμεινε από την τελευταία φορά.
Δεν περνούσε στιγμή χωρίς να αδημονώ μα και να φοβάμαι την εμφάνιση της.
Η σφαιρική μου αντίληψη για αυτήν άλλαζε με κάθε τέλος.

Αλλά κάθε τέλος έχει και μια αρχή.


Και μετά το ίδιο, πάλι τέλος.
Ήμουν τόσο αδύναμος.
Απλά καθόμουν άπραγος και την έβλεπα να περνά απέναντι.
Την έβλεπα να διασχίζει το κοφτό μονοπάτι κάτω από τα δέντρα και να χάνετε στην πυκνή ομίχλη.



Κάποιος θα έλεγε εφόσον θέλει να φύγει πρέπει απλά να την αφήσεις.
Ενώ άλλως να την διεκδικήσεις μέχρι το τέλος.
Τι από τα δυο όμως ισχύει;
Τι κάνεις όταν αγαπάς;
Το γράφεις,το τραγουδάς,το χορεύεις ή 
απλά το κλείνεις σε ένα ερωτικό μυθιστόρημα μέχρι να ξεχαστεί;
Και εάν σε αγαπάει αλλά δεν θέλει να πληγωθεί;
Χώρο, χρόνο, υποσχέσεις,τι;
Τι τις δίνεις;
Κανείς όμως δεν μπορεί να σου απαντήσει...

Μόνο η καρδιά σου το ξέρει,
ξέρει τι πρέπει να κάνεις.

Και όταν ποια όλα ξεθωριάσουν αυτή θα είναι που θα δίνει φως.
Που απλά θα φωτίζει την ψυχή σου,
σαν ένα κερί μες την σκοτεινή βιβλιοθήκη.


Την βιβλιοθήκη που ακουμπούσες τις ελπίδες και τα όνειρα σου πάνω στα σκονισμένα ράφια της.









Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Η λίμνη των Δακρύων

Στέκομαι πίσω από την ψηλή κώλωνα και σε κοιτάζω.
Σε κοιτάζω να έρχεσαι.

Πάντα χαμογελάς και λάμπεις.
Πάντα λάμπεις,
αλλά πλέων δεν μπορώ να την αντικρίσω,με τυφλώνει.

Μου προκαλεί πόνο.
Όχι γιατί αργά μου σιγοκαίει τα μάτια,
αλλά γιατί κάποτε σε έκανα εγώ να λάμπεις.

Γυρνάω από την άλλη και τρέχω.
Τρέχω μακρυά,για να μην δεις τα κόκκινα μάτια μου.


Με κοιτάς,σε βλέπω με κοιτάς.
Κλείνω τα μάτια!

Το συναίσθημα ελευθερώθηκε,
μετατράπηκε
και χάθηκε στο κενό,πριν προλάβουν οι βλεφαρίδες να το συγκρατήσουν.
Ακολουθεί και άλλο.
Μια συνεχόμενη διαρροή συναισθημάτων πέφτει στο ξηρό χώμα.



~Η Λίμνη που δημιούργησα, όχι από νερό μα από δάκρυα. 
Δάκρυα που έχυσα για την αγάπη μου για σένα.
Δάκρυα που άξιζαν.
Δάκρυα νοσταλγικά,που μου θύμιζαν ότι εσύ έχεις ξεχάσει!
Δάκρυα απλά, συνηθισμένα.
Δάκρυα καρδιάς.