Βαλίτσες

Σαν φτωχός σέρνομαι από εδώ και από κει
ψάχνοντας για ένα φύλο χαρτί, ένα φύλο χαρτί για να αποθηκεύσω τα λόγια μου και
μια τουλίπα για να τραγουδήσω τα όνειρα μου.

Με τις ρόδες μου να κυλάνε και να χτυπούν σε κάθε πεσμένο συναίσθημα του δρόμου
προσπερνώντας αλαφιασμένος την λίμνη του χάους σε πλησιάζω.

Και όμως εγώ παρέμεινα ίδιος εξωτερικά, αλλά εσωτερικά άφησα την πανσέληνο να σβήσει,
να αλλάξει διώχνοντας κάθε τι πικρό μαζί με το λιώσιμο των πάγων.

Σαν ένα ηφαίστειο που δεν ξες πότε θα εκραγεί αλλάζω, αλλάζω συνεχώς.
Άλλες φορές το περιεχόμενο είναι άδειο, κενό από κάθε συναίσθημα,
ενώ άλλες φορές γεμάτο με κάθε άχρηστο πράγμα μέσα. Άχρηστο γι ΄σας,
που γεμίζετε τον χώρο σας με υλικά πράγματα, πράγματα κάλπικα, όχι σαν τα δικά μου.

Εγώ ανανεώνω τον χώρο μου κάθε τόσο και τόσο και τον γεμίζω με αγάπη,
φιλία,
χαρά,
ευτυχία,
αλλά όπως λένε ουδείς τέλειος
έτσι παθαίνω και μαθαίνω γεμάτος
πόνο,
δάκρυ,
ένταση-θυμό
μα ξανά μετά από κάθε μπόρα έρχεται το ουράνιο τόξο έτσι αλλάζω,
αλλάζω και γεμίζω με πράγματα που θα μείνουν,
με πράγματα που αξίζουν,
ΑΝΕΚΤΊΜΗΤΑ.

Ο άνθρωπος είναι σαν μια βαλίτσα.

Μπορεί εύκολα να αλλάζει τον εσωτερικό του κόσμο.

Μπορεί εύκολα να μετατραπεί από τέρας συναισθηματισμού,

σε άγγελο του διαβόλου.

Πάντα μετά από ένα άνοιγμα υπάρχει ένα κλείσιμο,

έτσι μετά από κάθε πόνο υπάρχει η χαρά.