Χορδές

Αδύναμες και άκαμπτες, μια ασήμαντη λεπτομέρεια στο μελωδικό όργανο,
καθόμαστε και περιμένουμε να έρθει το κατάλληλο άτομο για να μας αγγίξει.
Πρέπει να είναι αυτό που θα μας κάνει να νιώσουμε σημαντικές.
Για να βγάλει ότι ποιο υπέροχο μπορούμε να του προσφέρουμε.
Μόνο για αυτόν,στον δικό του ρυθμό.
Έναν ρυθμό από μας για αυτόν.

Έναν σαν και εμάς.
Να θέλει να ζήσει έντονα,
μέσα στον ρυθμό της μουσικής,
να μας κρατά στην αγκαλιά,να μας σφίγγει δυνατά
και να σιγοτραγουδά
όλα αυτά που επιθυμεί μόνο συντροφιά με εμάς.

Έναν που θα μπορεί να μας μελοποιήσει
με τα δικά του μέτρα.
Να θέλει να ζει με ζωντάνια
να ροκάρει κάθε μέρα
και να μας χαϊδεύει απαλά
ψηλαφίζοντας μας τρυφερά.

Έναν, που πριν τελειώσει η μουσική,
πριν σβήσει αυτή η ποιητική νότα στην ατμόσφαιρα,
πριν μείνουμε απλές ξεχαρβαλωμένες χορδές
να παίξει.
Να παίξει μέχρι το τέλος.
Να παίξει μέχρι να τελειώσει η μουσική.
Να παίξει απαλά με εμάς για σένα.

Εσένα που είσαι τα πάντα στην ζωή του,
για σένα που πριν τελειώσει η μουσική
θέλει να ολοκληρώσετε τον χορό.

Στην ζωή μας μπορούμε να επιλέξουμε εμείς με ποιες χορδές θα παίξουμε. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τις βαριές και τις ψηλές αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο, όπως διαφορετικό θα είναι εάν επιλέξουμε να αγαπάμε κάποιον/α που δεν μας αγαπά από το να αγαπήσουμε αυτό που μας αξίζει.