Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Άγνωστοι Γνωστοί

Την ειδα από μακρυά, αλλά ήταν σίγουρα αυτή;
Ομόρφυνε! Ή ο καιρός που πέρασε και μου έλειπε την έκανε ποιο όμορφη;
Λες να με θυμάται;
Μπα βλακείες.... Σιγά! Τι ήμουν εγώ για αυτήν;
Γελάει. Πόσο μου άρεσε όταν γελούσε, 
μπορώ να πω ακομα με αρέσει το χαμόγελο της.
Αλλά όχι!Πείσμα...

Εγωισμός πάνω από τον εγωισμό.

Άλλαξε πάντως! 
Αχ πόσο θα ήθελα......
Όχιιιιιι, ξέχνα την, βγάλ΄την απ το μυαλό σου μια χαρά τα είχες καταφέρει πριν την δεις!
Και μην ξεχνάς εάν θέλει μπορεί  να έρθει να σε χαιρετίσει.

Μα πάγος πάνω σε πάγο δεν πάει.

Ναι καλά αυτή ήταν που αποφάσισε να με ξεχάσει, εάν θέλει εδώ είμαι ας έρθει και ας κάνει ότι δεν με είδε.
Γελάω... Πνεύμα ανωτερότητας;
Σιγά απλά είναι μια άγνωστη, τι με νοιάζει;
Να απλά κάποτε θα έδινα τα πάντα για αυτήν, αλλά τώρα ούτε στάλα σάλιου για ένα απλό γεια.
Πως καταντήσαμε έτσι; εμείς; το πιστεύεις;
Αλλά πλέον έχω άλλους ανθρώπους να νοιάζονται για μένα, μπορεί να μην σου μοιάζουν να μην με γεμίζουν 100% αλλά αυτοί με σκέφτονται μια στο τόσο.
Κάποτε ήμουνα για σένα πολλά αλλά τώρα δεν αξίζω ούτε ένα σου χαμόγελο... Τι κρίμα!

Και το κάποτε έγινε τώρα και όπως αλλάζει ο καιρός, αλλάζουν και οι άνθρωποί.

Άπλα δυο άγνωστοι, που συναντήθηκαν τυχαία,
απλά δυο παρουσίες που απλά δεν ταίριαξαν, 
δυο ψυχές που ποτέ δεν κοιτάχτηκαν,
δυο σώματα που ποτέ δεν ενώθηκαν.

Απλά δυο άγνωστοι...

Και η αυλαία έπεσε,το θέατρο τον δυο ξένων τελείωσε, έφυγες.
Έφυγες και ησύχασα, η καρδιά άρχισε να χτυπά κανονικά.
Μόνο γνώριμα πρόσωπα με περιτριγυρίζουν...
Και δεν είσαι μέσα σε αυτά...
Είσαι απλά μια ανάμνηση, μια άγνωστη. 

Αυτή που δεν θα ξεχάσω ποτέ και αυτή που δεν θα θυμηθώ ξανά...





Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Ανατολή

Ο ήλιος ανέτειλε  για πρώτη φορά στον ουρανό εκείνη την μέρα.
Το τοπίο μπροστά μας ήταν σαν να βγήκε από το παραμύθι,το καλύτερο παραμύθι,το δικό μας παραμύθι.

Περπατούσαμε βουβά ο ένας δίπλα στον άλλο, οι παπαρούνες δίπλα μας μύριζαν από την χθεσινή βροχή, 
ενώ τα αμάξια πηγαινοερχόταν δίπλα μας καθώς βαδίζαμε στην άκρη του δρόμου.
Βαδίζαμε σαν δυο σκιές, σιωπηλοί με μόνη συντροφιά την απαλή μουσική από το κινητό...

Προχωρούσαμε και εσύ μου έριχνες κλεφτές ματιές όταν νόμιζες ότι δεν κοίταζα. 
Αλλά δεν είμαι χαζός, όλα τα ξέρω όλα τα καταλαβαίνω.
Κουνάω τα χέρια μου άρρυθμα, απλά για να ακουμπήσω την άκρη των δικών σου.

Κοιτάς την ανατολή και χάνεσαι! 
Σαν δυο σκιές βαδίζουμε, χωρίς να μιλάμε. 
Αλλά ότι σκέφτεσαι εγώ το ξέρω, το νιώθω, είναι εμφανές μα και καλά κρυμμένο.
Είμαι ο χαζός σου, απλά νομίζεις ότι κοιμάμαι και δεν βλέπω αλλά το ξέρω,τα ξέρω όλα.

Είμαι η ανατολή που περιμένεις να εμφανιστώ μέσα από το σκοτάδι.
Είμαι αυτός  που απαλά θα σε ταξιδέψει στα πέρατα του κόσμου,
 μακρυά εκεί όπου καμιά ψυχή δεν έφτασε ποτέ.
Είμαι αυτός που θα σε κάνει να νοιώσεις ξανά.
Είμαι η ανατολή ή απλά είμαι ο χαζός σου,
ο δικός σου χαζός!

                                                      Κύπρος 25/4/12

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Βαλίτσες

Σαν φτωχός σέρνομαι από εδώ και από κει
ψάχνοντας για ένα φύλο χαρτί, ένα φύλο χαρτί για να αποθηκεύσω τα λόγια μου και
μια τουλίπα για να τραγουδήσω τα όνειρα μου.

Με τις ρόδες μου να κυλάνε και να χτυπούν σε κάθε πεσμένο συναίσθημα του δρόμου
προσπερνώντας αλαφιασμένος την λίμνη του χάους σε πλησιάζω.

Και όμως εγώ παρέμεινα ίδιος εξωτερικά, αλλά εσωτερικά άφησα την πανσέληνο να σβήσει,
να αλλάξει διώχνοντας κάθε τι πικρό μαζί με το λιώσιμο των πάγων.

Σαν ένα ηφαίστειο που δεν ξες πότε θα εκραγεί αλλάζω, αλλάζω συνεχώς.
Άλλες φορές το περιεχόμενο είναι άδειο, κενό από κάθε συναίσθημα,
ενώ άλλες φορές γεμάτο με κάθε άχρηστο πράγμα μέσα. Άχρηστο γι ΄σας,
που γεμίζετε τον χώρο σας με υλικά πράγματα, πράγματα κάλπικα, όχι σαν τα δικά μου.

Εγώ ανανεώνω τον χώρο μου κάθε τόσο και τόσο και τον γεμίζω με αγάπη,
φιλία,
χαρά,
ευτυχία,
αλλά όπως λένε ουδείς τέλειος
έτσι παθαίνω και μαθαίνω γεμάτος
πόνο,
δάκρυ,
ένταση-θυμό
μα ξανά μετά από κάθε μπόρα έρχεται το ουράνιο τόξο έτσι αλλάζω,
αλλάζω και γεμίζω με πράγματα που θα μείνουν,
με πράγματα που αξίζουν,
ΑΝΕΚΤΊΜΗΤΑ.


Ο άνθρωπος είναι σαν μια βαλίτσα.
Μπορεί εύκολα να αλλάζει τον εσωτερικό του κόσμο.
Μπορεί εύκολα να μετατραπεί από τέρας συναισθηματισμού,
σε άγγελο του διαβόλου.
Πάντα μετά από ένα άνοιγμα υπάρχει ένα κλείσιμο,
έτσι μετά από κάθε πόνο υπάρχει η χαρά.

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Χορδές

Αδύναμες και άκαμπτες, μια ασήμαντη λεπτομέρεια στο μελωδικό όργανο,
καθόμαστε και περιμένουμε να έρθει το κατάλληλο άτομο για να μας αγγίξει.
Πρέπει να είναι αυτό που θα μας κάνει να νιώσουμε σημαντικές.
Για να βγάλει ότι ποιο υπέροχο μπορούμε να του προσφέρουμε.
Μόνο για αυτόν,στον δικό του ρυθμό.
Έναν ρυθμό από μας για αυτόν.

Έναν σαν και εμάς.
Να θέλει να ζήσει έντονα,
μέσα στον ρυθμό της μουσικής,
να μας κρατά στην αγκαλιά,να μας σφίγγει δυνατά
και να σιγοτραγουδά
όλα αυτά που επιθυμεί μόνο συντροφιά με εμάς.

Έναν που θα μπορεί να μας μελοποιήσει
με τα δικά του μέτρα.
Να θέλει να ζει με ζωντάνια
να ροκάρει κάθε μέρα
και να μας χαϊδεύει απαλά
ψηλαφίζοντας μας τρυφερά.

Έναν, που πριν τελειώσει η μουσική,
πριν σβήσει αυτή η ποιητική νότα στην ατμόσφαιρα,
πριν μείνουμε απλές ξεχαρβαλωμένες χορδές
να παίξει.
Να παίξει μέχρι το τέλος.
Να παίξει μέχρι να τελειώσει η μουσική.
Να παίξει απαλά με εμάς για σένα.

Εσένα που είσαι τα πάντα στην ζωή του,
για σένα που πριν τελειώσει η μουσική
θέλει να ολοκληρώσετε τον χορό.

Στην ζωή μας μπορούμε να επιλέξουμε εμείς με ποιες χορδές θα παίξουμε. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τις βαριές και τις ψηλές αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο, όπως διαφορετικό θα είναι εάν επιλέξουμε να αγαπάμε κάποιον/α που δεν μας αγαπά από το να αγαπήσουμε αυτό που μας αξίζει.