Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Θάνατος

Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο αποπνικτική.
Ο αέρας φυσούσε απαλά σχεδόν καταθλιπτικά.
Τα κεριά φωτίζανε τον ολόλευκο τάφο.
Ησυχία...
Μια νεκρική σιγή.
Το λουλούδι ακούμπησε απαλά καθώς έφευγε από το χέρι μου και έπεφτε στον τάφο.
Στον δικό μου τάφο.
Την αιώνια φυλακή μου.
Μια φυλακή που επέλεξα να ζω μακρυά σου.
Μα και οι πεθαμένοι είχαν ψυχή,
αλλά εσύ μου την είχες πάρει.
Όσο σε σκεφτόμουν.
Όσο ήμασταν μαζί.
Όσο ήμουν ακόμα ζωντανός.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν φοβήθηκα τον θάνατο.
Τον δικό μου θάνατο.
Πάντα φοβόμουν την ζωή και τα υποχόνδρια παιχνίδια της εναντίων μου.
Αλλά τον θάνατο όχι, ποτέ.
Δεν φοβόμουν μήπως πεθάνω αυτό ήταν το πεπρωμένο μου, είχα συμβιβαστεί με αυτήν την ιδέα.
Φοβόμουν την μοναξιά αυτών που θα αφήσω πίσω.
Την μοναξιά αυτών που με αγαπούσαν και νοιάζονταν για μένα.
Όπως και εγώ...
Φοβόμουν ότι δεν θα προφτάσω να τους αποχαιρετήσω,να τους αγκαλιάσω,να τους χορτάσω.
Φοβόμουν μην μείνω μόνος μου.
Χωρίς κάποιον να με αγαπάει και να με φροντίζει.
Δεν φοβόμουν τον θάνατο.
Φοβόμουν την μοναξιά της ζωής.




2 σχόλια:

  1. Η μοναξιά της ζωής είναι ένας μικρός θάνατος. Γράφεις πολύ όμορφα, μου άρεσε και η προηγούμενη ανάρτηση σου.
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή