Η λίμνη των Δακρύων

Στέκομαι πίσω από την ψηλή κώλωνα και σε κοιτάζω.

Σε κοιτάζω να έρχεσαι.

Πάντα χαμογελάς και λάμπεις.

Πάντα λάμπεις,

αλλά πλέων δεν μπορώ να την αντικρίσω,με τυφλώνει.

Μου προκαλεί πόνο.

Όχι γιατί αργά μου σιγοκαίει τα μάτια,

αλλά γιατί κάποτε σε έκανα εγώ να λάμπεις.

Γυρνάω από την άλλη και τρέχω.

Τρέχω μακρυά,για να μην δεις τα κόκκινα μάτια μου.

Με κοιτάς,σε βλέπω με κοιτάς.

Κλείνω τα μάτια!

Το συναίσθημα ελευθερώθηκε,

μετατράπηκε

και χάθηκε στο κενό,πριν προλάβουν οι βλεφαρίδες να το συγκρατήσουν.

Ακολουθεί και άλλο.

Μια συνεχόμενη διαρροή συναισθημάτων πέφτει στο ξηρό χώμα.

~Η Λίμνη που δημιούργησα, όχι από νερό μα από δάκρυα. 

Δάκρυα που έχυσα για την αγάπη μου για σένα.

Δάκρυα που άξιζαν.

Δάκρυα νοσταλγικά,που μου θύμιζαν ότι εσύ έχεις ξεχάσει!

Δάκρυα απλά, συνηθισμένα.

Δάκρυα καρδιάς.