Ελεύθερο Πνεύμα

Κάθομαι στην γωνία μου, έχει γίνει η δικιά μου γωνία.
Κάθομαι στην καρέκλα μου και αγναντεύω από το παράθυρο μου.
Οι άλλοι μιλάνε, μιλάνε αλλά δεν τους ακούω.
Δεν με ενδιαφέρουν αυτά που λένε, με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Κοιτάζω έξω...
Τον καταγάλανο ουρανό,
τα πράσινα δέντρα...
Ένα αεροπλάνο περνάει.
Το κοιτάω.
Δεν είναι ελεύθερο.
Δεν είναι σαν και εμένα.
Έχει έναν συγκεκριμένο προορισμό.
Όχι εγώ όμως.
Ξανακοιτάω...
Ένα πουλί.
Μα τι είναι; Είναι πολύ όμορφο.
Έκανε στάση στο δέντρο έξω από το παράθυρο.
Το δικό μου παράθυρο.
Έκανε στάση, από το μεγάλο του ταξίδι.
Ένα ταξίδι χωρίς αρχή, ούτε τέλος.
Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό.
Είναι ελεύθερο, χωρίς να τον καταπιέζει κάποιος.
Ανοίγει τα φτερά του και φεύγει, πετάει. Πετάει χωρίς σταματημό.
Κάνει κύκλους, πετάει ψηλά, και μετά χαμηλά.
Πετάει και χάνετε στα σύννεφα.
Πετάει ελεύθερο και χάνεται.
Να και ένα δεύτερο.
Πετάνε μαζί, κάνουν κύκλους, σχέδια...
Ορίζουν έναν προορισμό.
Όχι για να τους περιορίσει, αλλά για να τους ενώσει.
Να περάσουν μαζί την επομένη άνοιξη.
Να είναι οι δυο τους.
Να πετάνε, να είναι ελεύθεροι, χωρίς περιορισμούς.
Να ζούνε μαζί.
Πετάνε, πετάνε για πάντα.