Αυτοί και εκείνοι.

Έφυγε και ο Οκτώβρης και το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά.
Τα φύλλα κιτρίνισαν και άλλα μαράθηκαν.
Τα σύννεφα μαύρισαν και μια ασυνήθιστη μπόρα δρόσισε το χώμα.
Και εγώ παρατηρούσα.
Παρατηρούσα τις αλλαγές, στεκόμουν στο παράθυρο και κοίταζα την βροχερή μέρα.
Άνθρωποι με ομπρέλες βάδιζαν αργά,και άλλοι τρέχαν απλά για να μην βραχούν.
Μα ήταν ήδη βρεγμένοι.
Σαν τα όνειρα που βράχηκαν από την χθεσινή καταιγίδα.
Και αλλάξαν.
Όπως άλλαξε και η εποχή.
Τόσο εύκολα, σχεδόν ανώδυνα.
Πάει το καλοκαίρι, έσβησε.
«Ήμαστε πλέον στο φθινόπωρο» είπα μέσα μου.
Αλλά όχι δεν ήταν η αλλαγή του καιρού που με έκανε να αντιληφθώ αυτήν την αλλαγή αλλά οι άνθρωποι.

Αυτοί και εκείνοι.

Αυτοί που στεκόσουν δίπλα τους και ένιωθες το κρύο της ψυχής τους να σε τρυπάει.
Αυτοί που από μακρυά καταλαβαίνεις ότι το βλέμμα τους και οι ελπίδες τους είχαν μαραθεί.
Αυτοί που για πρώτη φορά έχυναν τα δάκρυα τους.
Αυτοί που δεν ένιωθαν παρά μόνο την μοναξιά της εποχής,που μόλις μπήκε.

Αλλά υπήρχαν και εκείνοι.

Εκείνοι που ζευγάρωναν για να ζεστάνουν την ψυχή και να φροντίσουν να την διατηρήσουν μέχρι την άνοιξη την εποχή που όλοι ερωτευόταν.
Εκείνοι που και με νεκρές ελπίδες ακομα ήλπιζαν. Ήλπιζαν ξανά. Με την δικιά τους δύναμη πίστευαν ότι θα δουν τα όνειρα τους να ανθίζουν.
Εκείνοι που δεν νοσταλγούσαν το παρελθόν, ούτε κολλούσαν σε αυτό αλλά από τώρα σχεδίαζαν το μέλλον.
Εκείνοι που περίμεναν να φύγουν τα κρύα και μαζί τους να φύγουν και οι πόνοι. Περίμεναν με ανυπομονησία να ξεχυθούν στους δρόμους και να φωνάξουν χαρούμενοι...

Ήρθε η άνοιξη η φύση είναι έτοιμη να ερωτευτεί και μαζί της και εμείς.