Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Μουχλιασμένη βόλτα.

Περπατούσαμε δίπλα, δίπλα σαν δυο ξένοι.
Η αμηχανία της βόλτας μεγάλωνε την σιωπή.
Το βλέμμα σου περιπλανιόταν στα στριφογυριστά βλέμματα των περαστικών,μην ξέροντας τι να πει.
Τα δέντρα μας χλεύαζαν από ψηλά, μας έκαναν να νιώθουμε τόσο μικροί και άγνωστοι.
Δειλά, δειλά κάναμε το ένα βήμα μετά το άλλο ενώ οι σκιές μας τρέχανε στον πλατινένιο δρόμο της μοναξιάς.
Ήμασταν "μαζί" αλλά νιώθαμε τόσο ξένοι.
Μόνο οι αναμνήσεις κολυμπούσαν στο μυαλό μου και άκουγαν το τραγούδι της καρδιάς σου.
Και πάλι πίσω.
Τέλος.
Μια τελεία.
Τα μάτια κλείνουν καθώς φτάναμε στο σπίτι.
Τα παράθυρα και τα μπαλκόνια είχαν αγανακτήσει να μας βλέπουν.
Κάθε μέρα να κάνουμε το ίδιο και το ίδιο, να ακολουθούμε την ίδια διαδρομή βήμα βήμα.
Να επαναλαμβάνουμε κάθε μέρα αυτήν την βόλτα στον μουχλιασμένο κόσμο, έναν κόσμο που δεν είχε καμία σχέση με τον δικό μας.
Διέφερε.
Ήταν δικός μας και ξεχώριζε.
Στριφογυριστός και παιχνιδιάρης με την γλυκιά, πηδηχτή του φωνή,την φωνή του μαργαριταριού.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου