Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Κάτω από τις ανθισμένες αμυγδαλιές.

Ο Ανοιξιάτικος αγέρας φυσούσε απαλά τα μακρυά μαλλιά σου,
ανέμιζαν και γέμιζε ο τόπος.
Καθώς καθόμασταν κάτω από τις ανθισμένες πλέον αμυγδαλιές,
σου έπιανα το χέρι και κάναμε όνειρα για το καλοκαιράκι που πλησίαζε.
Κοιτούσες τα λουλούδια που τόσο αγαπούσες και συνάμα φοβόσουν να  πληγώσεις.
«Προσοχή θα το πατήσεις.» μου ψιθύριζες συχνά.
Η άνοιξη μύριζε με κάθε ευκαιρία.
Η φύση είχε ξυπνήσει και μας το έδειχνε κάθε λεπτό.
Τα λουλούδια χαρούμενα άνθιζαν, όχι για κανένα τραγικό λόγο, απλά για να ομορφύνουν αυτόν τον γκρίζο κόσμο που ζούμε.
Τα χελιδόνια πετούσαν και πάλι ελεύθερα,
ενώ ο ήλιος μας χαιρετούσε από ψηλά.
Κάτω από τις ανθισμένες αμυγδαλιές, ζούσαμε τις ποιο ζεστές μας στιγμές.
Όλη η φύση ζωντανή, γεμάτη χρώμα ξύπνησε απλά για να μας περιεργάζεται.
Μας αγαπούσε, όσο σε αγαπούσα και εγώ.
Σου πήγαινε η Άνοιξη,σε έκανε να λάμπεις.
Ήσουν τόσο όμορφη σαν τα ανθισμένα λουλούδια που σου άρεσε να προσεχείς
και να τα μυρίζεις.
« Αυτό για σένα.»
Κάθε μέρα σου έφερνα και από ένα διαφορετικό,
την μια κόκκινο,
την άλλη κίτρινο,
ροζ,
μοβ,
υπήρχε μια ποικιλοχρωμία,
μα κρατούσα το αγαπημένο σου για έκπληξη.
Οι κάτασπρες αμυγδαλιές σε τρέλεναν,σε έκαναν τόσο χαρούμενη.
Τις μύριζες και μου ψιθύριζες ευχαριστώ καθώς σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου.
Σου πήγαινε η Άνοιξη, άφηνες πίσω τις ψυχρές αναμνήσεις του χειμώνα και ηλπιζες για κάτι διαφορετικό, κάτι χαρούμενο.
Με το γαλάζιο σου φουστάνι
έτρεχες και κυλιόσουν κάτω από τον λαμπερότερο ήλιο,τον ήλιο της Άνοιξης(που τόσο αγαπούσες).
Μόνο να ήξερες...
Πόσο σου πήγαινε η Άνοιξη.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου